ﺳﺎﻝ 87 ﺑﻮﺩ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺳﯿﺪ ﻣﻬﺪﯼ ﺷﺠﺎﻋﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺗﻮﺍﻧﺎﯼ ﮐﺸﻮﺭ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺷﺎﻫﺪ ﺟﻤﻊ ﺍﻭﺭﯼ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﯽ ﻫﺎ
ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ
ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪﻥ ﺍﻥ ﺍﻣﺎ...
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 88 ﻭ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻤﻨﻮﻉ
ﺍﻻﻧﺘﺸﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ
ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺤﺘﻮﺍﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺩﺭ ﻭﺑﻼﮔﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﯾﺖ ﻫﺎﯼ
ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﯾﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻣﻮﺳﻮﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪﺍﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ 88 ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ !
ﮐﺘﺎﺏ ﮐﻪ ﻃﺮﺡ ﺭﻭﯼ ﺟﻠﺪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻃﻨﺰ ﻭ ﻓﺎﻧﺘﺰﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ
ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮﺩ ...
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﯿﻮﺍ ﻭ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻮﻧﺖ ﺩﺭﺷﺖ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺟﺎﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻼﺻﻪ
ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ :
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻤﻮﻝ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻏﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ.
ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻭﺻﯿﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ 25 ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺍﺧﺮ ﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻣﻮﻗﺮﺍﺿﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺳﯿﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻃﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩ
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﮒ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﯾﻦ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ :
ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﭼﻮﭘﺎﻥ :
ﺣﻮﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﺑﻬﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﯾﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﯾﺪ، ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﮐﻨﯿﺪ.
ﺑﻬﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﯿﻤﺖ ﻧﮕﺬﺍﺭﯾﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ
ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﺟﻮﺭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺨﺮﯾﺪ. ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻗﯿﻤﺖ ﺍﺳﺖ : ﻗﯿﻤﺖ
ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ. ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻘﯿﻪﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺩﺭ ﺣﺪ ﭘﺸﮕﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ.
ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﯾﺰﯼ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺪﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﯾﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻋﺼﯿﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ
ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ.
ﯾﮏ ﺗﺸﮑﯿﻼﺗﯽ ﺭﺍ ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﺵ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﺎ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻥ ﻟﻘﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﻡ. ﮐﺎﺭﺵ
ﭼﯿﺪﻥ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﺵ با ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭﺍﺯ
ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩ. ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﺭ
ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﻩٔ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﭽﺮﺧﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪﺍﯼ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً
ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ، ﺗﺸﮑﺮ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ.
ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻣﻮﺍﺟﺐ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻭﻝ، ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺍﺟﺐ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﺍﺟﺐ، ﻣﺮﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺩﻭﻡ، ﺍﺯ
ﺗﺮﺱ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺍﻭﻝ، ﻣﻄﯿﻊ ﻭ ﻣِﻨﻘﺎﺩ ﺷﻤﺎ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﻤﻠﮑﺖ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ
ﺯﺣﻤﺘﯽ ﺑﮑﺸﯿﺪ ﯾﺎ ﺩﻏﺪﻏﻪﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ
ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﻣﺴﺎﻭﯼ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ : ﻋﻮﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺹ. ﻧﺴﺒﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ، ﻧﺴﺒﺖ ۹۹ ﺑﻪ
۱ ﺍﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﻫﺮ ۱۰۰ ﻧﻔﺮ، ۹۹ ﻧﻔﺮ ﻋﻮﺍﻡﺍﻧﺪ – ﻋﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ – ﻭ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﯿﭻ ﺁﺩﻡ
ﻋﺎﻗﻠﯽ، ۹۹ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﮔﺬﺍﺭﺩ، ﯾﮏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﻫﯿﭻﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ
ﻧﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺰﻭﻡ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺟﻠﺐ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻋﻮﺍﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ :
ﺍﻭﻻً : ﺟﻠﺐ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻋﻮﺍﻡ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺳﺖ.
ﺛﺎﻧﯿﺎً : ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻋﻮﺍﻡ ﺭﺍ ﻓﻠﻪﺍﯼ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ؛ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻮﺩ.
ﺛﺎﻟﺜﺎً : ﻋﻘﻞ ﻋﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺍﺹ، ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ، ﯾﮏ ﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻫﻢ
ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ.
ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻭ ﺭﺃﯼﮔﯿﺮﯼ، ﺭﺃﯼ ﺧﻮﺍﺹ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ ﯾﮏﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﺃﯼ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﺹ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﯾﺎ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻋﻮﺍﻡ ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺸﮑﻼﺕﺷﺎﻥ
ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﺩ.
ﺧﻼﺻﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ : ﺍﯾﻦ ﻋﻮﺍﻡﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ. ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ
ﺟﺪﯼ ﮔﺮﻓﺖ، ﻭﻟﯽ ﺧﻄﺮ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺹ، ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﭘﻠﯿﺪ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺍﯼ
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯﺷﺎﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﯾﺪ، ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺖﺗﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻋﻮﺍﻡ، ﻫﺰﺍﺭﺗﺎﯾﺶ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺹ ﯾﮏﺩﺍﻧﻪﺍﺵ ﺯﯾﺎﺩ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﺪ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺑﮑﻨﯿﺪ، ﺑﮑﻨﯿﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ
ﻻﺍﻗﻞ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽﺷﺎﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﺸﻮﺩ.
ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﻋﺎﺟﺰﯾﺪ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ. ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﮐﺎﺭ، ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ
ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥﺗﺮ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻦﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﻊﺗﺮ ﻭ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪﯼ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺷﺎﻫﺪ ﺟﻤﻊ ﺍﻭﺭﯼ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﯽ ﻫﺎ
ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ
ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪﻥ ﺍﻥ ﺍﻣﺎ...
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 88 ﻭ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻤﻨﻮﻉ
ﺍﻻﻧﺘﺸﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ
ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺤﺘﻮﺍﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺩﺭ ﻭﺑﻼﮔﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﯾﺖ ﻫﺎﯼ
ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﯾﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻣﻮﺳﻮﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪﺍﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ 88 ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ !
ﮐﺘﺎﺏ ﮐﻪ ﻃﺮﺡ ﺭﻭﯼ ﺟﻠﺪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻃﻨﺰ ﻭ ﻓﺎﻧﺘﺰﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ
ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮﺩ ...
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﯿﻮﺍ ﻭ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻮﻧﺖ ﺩﺭﺷﺖ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺟﺎﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻼﺻﻪ
ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ :
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻤﻮﻝ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻏﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ.
ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻭﺻﯿﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ 25 ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺍﺧﺮ ﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻣﻮﻗﺮﺍﺿﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺳﯿﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻃﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩ
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﮒ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﯾﻦ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ :
ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﭼﻮﭘﺎﻥ :
ﺣﻮﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﺑﻬﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﯾﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﯾﺪ، ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﮐﻨﯿﺪ.
ﺑﻬﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﯿﻤﺖ ﻧﮕﺬﺍﺭﯾﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ
ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﺟﻮﺭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺨﺮﯾﺪ. ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻗﯿﻤﺖ ﺍﺳﺖ : ﻗﯿﻤﺖ
ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ. ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻘﯿﻪﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺩﺭ ﺣﺪ ﭘﺸﮕﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ.
ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﯾﺰﯼ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺪﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﯾﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻋﺼﯿﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ
ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ.
ﯾﮏ ﺗﺸﮑﯿﻼﺗﯽ ﺭﺍ ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﺵ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﺎ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻥ ﻟﻘﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﻡ. ﮐﺎﺭﺵ
ﭼﯿﺪﻥ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﺵ با ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭﺍﺯ
ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩ. ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﺭ
ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﻩٔ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﭽﺮﺧﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪﺍﯼ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً
ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ، ﺗﺸﮑﺮ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ.
ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻣﻮﺍﺟﺐ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻭﻝ، ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺍﺟﺐ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﺍﺟﺐ، ﻣﺮﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺩﻭﻡ، ﺍﺯ
ﺗﺮﺱ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺍﻭﻝ، ﻣﻄﯿﻊ ﻭ ﻣِﻨﻘﺎﺩ ﺷﻤﺎ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﻤﻠﮑﺖ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ
ﺯﺣﻤﺘﯽ ﺑﮑﺸﯿﺪ ﯾﺎ ﺩﻏﺪﻏﻪﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ
ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﻣﺴﺎﻭﯼ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ : ﻋﻮﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺹ. ﻧﺴﺒﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ، ﻧﺴﺒﺖ ۹۹ ﺑﻪ
۱ ﺍﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﻫﺮ ۱۰۰ ﻧﻔﺮ، ۹۹ ﻧﻔﺮ ﻋﻮﺍﻡﺍﻧﺪ – ﻋﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ – ﻭ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﯿﭻ ﺁﺩﻡ
ﻋﺎﻗﻠﯽ، ۹۹ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﮔﺬﺍﺭﺩ، ﯾﮏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﻫﯿﭻﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ
ﻧﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺰﻭﻡ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺟﻠﺐ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻋﻮﺍﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ :
ﺍﻭﻻً : ﺟﻠﺐ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻋﻮﺍﻡ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺳﺖ.
ﺛﺎﻧﯿﺎً : ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻋﻮﺍﻡ ﺭﺍ ﻓﻠﻪﺍﯼ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ؛ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻮﺩ.
ﺛﺎﻟﺜﺎً : ﻋﻘﻞ ﻋﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺍﺹ، ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ، ﯾﮏ ﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻫﻢ
ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ.
ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻭ ﺭﺃﯼﮔﯿﺮﯼ، ﺭﺃﯼ ﺧﻮﺍﺹ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ ﯾﮏﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﺃﯼ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﺹ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﯾﺎ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻋﻮﺍﻡ ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺸﮑﻼﺕﺷﺎﻥ
ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﺩ.
ﺧﻼﺻﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ : ﺍﯾﻦ ﻋﻮﺍﻡﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ. ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ
ﺟﺪﯼ ﮔﺮﻓﺖ، ﻭﻟﯽ ﺧﻄﺮ ﺧﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺹ، ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﭘﻠﯿﺪ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺍﯼ
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯﺷﺎﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﯾﺪ، ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺖﺗﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻋﻮﺍﻡ، ﻫﺰﺍﺭﺗﺎﯾﺶ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺹ ﯾﮏﺩﺍﻧﻪﺍﺵ ﺯﯾﺎﺩ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﺪ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺑﮑﻨﯿﺪ، ﺑﮑﻨﯿﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ
ﻻﺍﻗﻞ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽﺷﺎﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﺸﻮﺩ.
ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﻋﺎﺟﺰﯾﺪ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ. ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﮐﺎﺭ، ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ
ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥﺗﺮ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻦﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﻊﺗﺮ ﻭ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪﯼ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭ
ﺭﻧﺪ. ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﯾﺎ ﻧﺸﺪﻥ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ
ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺸﺪﻧﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺟﻔﺖ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩ.
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻘﺺ ﻭ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻭ ﮐﻤﺒﻮﺩﺗﺎﻥ، ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﺣﮑﻤﺖ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ
ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﯿﺪ. ﻣﺮﺩﻡ، ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮ ﺷﺪﻥ. ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﮑﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﯿﺪ، ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ
ﺩﺭ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ، ﺩﺍﺩ ﺳﺨﻦ ﺩﻫﯿﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩﯼ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﻧﯿﺎﻣﺪﯾﺪ، ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ
ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻭ ﺛﻤﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﯾﺪ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺗﻮﺍﻥ
ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺍﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ، ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﻨﯿﺪ. ﻧﻐﺰﺗﺮﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﯾﺪ : ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﺪ، ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺭﺍ ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ : ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ
ﺩﺷﻤﻦ، ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﯽﺳﻮﺍﺩ، ﺗﺠﻠﯿﻞ ﮐﻨﯿﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺑﻨﺸﺎﻧﯿﺪ. ﻣﻨﺎﺻﺐ
ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﯿﺪ ﮐﻪ؛ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ، ﺟﺰ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻭ
ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﮔﻮﺷﻪﮔﯿﺮﯼ، ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺣﻮﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﯾﮏﺷﺒﻪ ﻧﻤﯽﺍﻓﺘﺪ. ﺗﻐﯿﯿﺮ
ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﮏﻋﻤﺮ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ، ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﺭ
ﻋﻤﻞ ! ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ، ﻓﻘﺮ ﻭ ﺧﻔﺖ ﻭ
ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪﯼ ﺑﯽﺳﻮﺍﺩﯼ، ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ
ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ
ﺭﻭﺣﯿﻪ ﻋﻤﻮﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ. ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻥﺷﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺩﺳﺖﺑﻪﺩﻫﻦ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﯾﺎ ﭘﺎﭼﻪﺍﺵ ﺭﺍ
ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﯾﺎ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﻧﺪ.
ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﺸﺨﺼﺎً ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺩﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻭ
ﭘﺸﺖﻫﻢﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﯼ ﺍﺑﻠﻪ، ﺗﺼﻮﺭﺷﺎﻥ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺋﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﻟﻮﺣﻪﯼ ﻫﻤﻪﯼ ﺑﻮﻕﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﺪ ﮐﻪ : « ﻭﻗﺖ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ. » ﻭ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ : «ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ
ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪﯼ ﻋﻤﺮ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ. »
ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻨﺮ ﺍﺳﺖ. ﻫﻨﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﺮ، ﺩﺍﺷﺘﻦ
ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻭﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻭ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﺍﺳﺘﯽ، ﻗﺎﺑﻞ
ﻗﺒﻮﻝﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﭘﺬﯾﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﯿﺪ !
ﭖ ﻥ : ﮐﺘﺎﺏ ﻓﻮﻕ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 92 ﺗﺠﺪﯾﺪ ﭼﺎﭖ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ( ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ناشر
ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺸﺪﻧﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺟﻔﺖ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩ.
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻘﺺ ﻭ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻭ ﮐﻤﺒﻮﺩﺗﺎﻥ، ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﺣﮑﻤﺖ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ
ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﯿﺪ. ﻣﺮﺩﻡ، ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮ ﺷﺪﻥ. ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﮑﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﯿﺪ، ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ
ﺩﺭ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ، ﺩﺍﺩ ﺳﺨﻦ ﺩﻫﯿﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩﯼ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﻧﯿﺎﻣﺪﯾﺪ، ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ
ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻭ ﺛﻤﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﯾﺪ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺗﻮﺍﻥ
ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺍﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ، ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﻨﯿﺪ. ﻧﻐﺰﺗﺮﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﯾﺪ : ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﺪ، ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺭﺍ ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ : ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ
ﺩﺷﻤﻦ، ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﯽﺳﻮﺍﺩ، ﺗﺠﻠﯿﻞ ﮐﻨﯿﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺑﻨﺸﺎﻧﯿﺪ. ﻣﻨﺎﺻﺐ
ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﯿﺪ ﮐﻪ؛ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ، ﺟﺰ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻭ
ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﮔﻮﺷﻪﮔﯿﺮﯼ، ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺣﻮﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﯾﮏﺷﺒﻪ ﻧﻤﯽﺍﻓﺘﺪ. ﺗﻐﯿﯿﺮ
ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﮏﻋﻤﺮ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ، ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﺭ
ﻋﻤﻞ ! ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ، ﻓﻘﺮ ﻭ ﺧﻔﺖ ﻭ
ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪﯼ ﺑﯽﺳﻮﺍﺩﯼ، ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ
ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ
ﺭﻭﺣﯿﻪ ﻋﻤﻮﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ. ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻥﺷﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺩﺳﺖﺑﻪﺩﻫﻦ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﯾﺎ ﭘﺎﭼﻪﺍﺵ ﺭﺍ
ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﯾﺎ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﻧﺪ.
ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﺸﺨﺼﺎً ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺩﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻭ
ﭘﺸﺖﻫﻢﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﯼ ﺍﺑﻠﻪ، ﺗﺼﻮﺭﺷﺎﻥ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺋﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﻟﻮﺣﻪﯼ ﻫﻤﻪﯼ ﺑﻮﻕﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﺪ ﮐﻪ : « ﻭﻗﺖ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ. » ﻭ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ : «ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ
ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪﯼ ﻋﻤﺮ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ. »
ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻨﺮ ﺍﺳﺖ. ﻫﻨﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﺮ، ﺩﺍﺷﺘﻦ
ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻭﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻭ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﺍﺳﺘﯽ، ﻗﺎﺑﻞ
ﻗﺒﻮﻝﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﭘﺬﯾﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﯿﺪ !
ﭖ ﻥ : ﮐﺘﺎﺏ ﻓﻮﻕ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 92 ﺗﺠﺪﯾﺪ ﭼﺎﭖ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ( ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ناشر
لینک دانلود کتاب دموکراسی یا دموقراضه
http://bisheh.com/Group.aspx?GroupID=4&PostID=59777
http://bisheh.com/Group.aspx?GroupID=4&PostID=59777
معرفی کتاب اقتدار گرایی ایرانی در عهد قاجار 
دانلود رمان کوری اثر ژوزه ساراماگو 
مروری بر کتاب «چرخههای افول اخلاق و اقتصاد؛ سرمایه اجتماعی و توسعه در ایران» Read more: http://www.donya-e-eqtesa 
زیباترین کتابخانههای دنیا کجاست؟ 
پختستان: روایتی از زندگی همه ما 
شاهزاده برقیها
شخصیت شناسی هالند (Holland Test)
نمیتونمهاتون رو بیارین لطفا...