فایل  برای سال دهم رشته حسابداری مالی هنرستان (درس مسئول سفارشات )

هفت نوع ریسک که سرمایه‌گذاران در بورس باید از آن دوری کنند 

...

انواع ریسک در بازار بورس کدامند؟

سرمایه‌گذاران همواره با انواع ریسک در بازار بورس مواجه هستند که در این مقاله به آن خواهیم پرداخت. ساده‌ترین تعریفی که از ریسک می‌توان ارائه داد این است که: «یک سرمایه‌گذار احتمال دارد بخشی یا همه سرمایه خود را از دست بدهد». نترسید، اگر انواع ریسک در بازار بورس را بشناسید و برای روبرو شدن با آن برنامه‌ریزی کنید، آسیبی به شما نخواهد رساند. ابتدا لازم است قدیمی‌ترین رابطه‌ای را که در دنیای سرمایه‌گذاری وجود دارد، به شما معرفی کنم… بله رابطه ریسک و بازده.

رابطه ریسک‌و بازده بیان می‌کند که اگر بخواهید بازده بالاتری به دست آورید، باید ریسک بیشتری را هم تحمل‌کنید و اگر نمی‌خواهید، پس بازدهی سرمایه‌گذاری شما هم زیاد نخواهد بود.

یک مثال از دنیای واقعی موضوع را روشن‌تر می‌کند. یکی از دوستانم مبلغی پس‌انداز داشت که می‌خواست جایی سرمایه‌گذاری کند. وقتی از نرخ بهره سپرده‌های بانکی مطلع شد، با تعجب به من گفت: «اینکه حتی از نرخ تورم هم کمتر است! می‌خواهم پولم را جایی سرمایه‌گذاری کنم که سود بیشتری داشته باشد.» پرسیدم چرا در بازار بورس سرمایه‌گذاری نمی‌کنی؟ و جواب داد: «بورس؟ مگر دیوانه شدم؟ سرمایه‌گذاری در سهام خیلی ریسکی است!» خب… اگر نمی‌خواهید ریسک بیشتری را تحمل‌کنید، پس اعتراضی هم به نرخ سود سپرده‌های بانکی نداشته باشید! ریسک از هر نوعی که باشد، بر سرمایه شما اثر می‌گذارد، خواه پولتان در بانک باشد، خواه در بورس یا حتی زیر بالش شما پنهان‌شده باشد، بازهم از گزند ریسک در امان نخواهد بود. ریسک آتش‌سوزی منزل یا دزدیده شدن پولتان را در نظر بگیرید!

به همین دلیل فهمیدن ریسک، پیش از سرمایه‌گذاری بسیار مهم است. در زیر انواع ریسک در بازار بورس را به‌طور مختصر معرفی می‌کنم.

 1➖ ریسک مالی

فرض کنید شما در سهام شرکت آلی‌بالی سرمایه‌گذاری کرده‌اید و سهام آن را در قیمت ۳۷۰ تومان خریده‌اید. حالا بعد از مدتی، شرکت آلی‌بالی با مشکلاتی در فرآیند تولید و فروش روبرو می‌شود و نمی‌تواند محصولات خود را بفروشد و تعهدات خود را عملی کند و لذا با جدی‌تر شدن مشکلات، شرکت اعلام ورشکستگی می‌کند. حالا شما صاحب سهام یک شرکت ورشکسته هستید که سهامتان در بازار هیچ ارزشی ندارد. به چنین ریسکی که همواره در بازار بورس سرمایه‌گذاران را تهدید می‌کند، ریسک مالی گفته می‌شود.

راه‌حل در امان ماندن از ریسک‌مالی چیست؟ برای اینکه ریسک مالی سرمایه‌گذاری خود را کاهش دهید لازم است قبل از خرید سهام، اطلاعات کافی در مورد آن جمع‌آوری کنید و این اطلاعات را تجزیه‌وتحلیل کنید . توجه داشته باشید یک تحقیق کامل تا حدودی برنامه‌ریزی و کمی شم مالی تا حد زیادی ریسک مالی را کاهش می‌دهد.

2 ➖ ریسک نرخ بهره

وقتی تاریخچه این ریسک را در بازارهای جهانی بررسی می‌کنیم، می‌بینم که ریسک نرخ بهره، در بیشتر موارد اوراق بهادار با درآمد ثابت را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما با توجه به ربوی بودن آن به شکل معمول و جهانی‌اش در اقتصاد ما تعریف نمی‌شود؛ اما می‌توان نرخ بهره بانکی را به‌عنوان نرخ بهره عمومی در نظر گرفت. حالا فرض کنید هفته گذشته در اوراق مشارکت دولتی با نرخ علی‌الحساب ۲۱ درصد سرمایه‌گذاری کردید، در آن روز، نرخ سپرده‌های بانکی بلندمدت ۱۸ درصد بود؛ بنابراین سرمایه‌گذاری در اوراق مشارکت دولتی بازده بالاتری داشت. حالا اگر دولت به بانک‌ها اجازه دهد که نرخ سپرده‌هایشان را تا حداکثر ۲۵ درصد افزایش بدهند چه اتفاقی می‌افتد؟ اوراق مشارکتی که شما پیش‌ازاین خریده‌اید، ارزش خود را تا حد زیادی از دست خواهد داد!

این تنها اثر مخرب ریسک نرخ بهره نیست. افزایش نرخ بهره باعث می‌شود نرخ وام دهی بانک‌ها هم افزایش یابد و درنتیجه هزینه تأمین مالی شرکت‌های بورسی بیشتر شود. افزایش هزینه‌های مربوط به تأمین مالی شرکت‌ها ممکن است بر تولید و فروش آن‌ها اثر بگذارد و شرکت‌ها با مشکلاتی روبرو شوند. همین‌طور افزایش نرخ بهره بانکی باعث خروج سرمایه از بازار بورس به سمت بانک‌ها و کاهش نقدینگی بازار بورس می‌شود که رکود در بازار بورس را به دنبال خواهد داشت.

برای مقابله با این ریسک همواره نیم‌نگاهی به جریانات کلی اقتصاد و همین‌طور قوانین و مقررات بانک مرکزی داشته باشید، پس‌انداز خود را فقط در یک نوع دارایی سرمایه‌گذاری نکنید. بهتر است آن را در منابع مختلف نظیر سپرده‌های بانکی، اوراق مشارکت و سهام بورسی سرمایه‌گذاری کنید.

3➖ ریسک بازار 

بازار بورس از چندین هزار نفر سرمایه‌گذار تشکیل‌شده که روزانه خریدوفروش می‌کنند. برآیند تصمیم‌گیری این سرمایه‌گذاران است که مشخص می‌کند قیمت یک سهم افزایش یابد یا کاهش. یک سهم هرچقدر هم که خوب باشد، درصورتی‌که اغلب سرمایه‌گذاران تصمیم به فروش آن بگیرند، با مازاد عرضه و کمبود تقاضا روبرو خواهد شد و درنتیجه قیمت آن کاهش می‌یابد. برعکس سهمی که تقاضای بیش‌ازاندازه برای آن باشد، به دلیل کمبود عرضه قیمتش افزایش می‌یابد. نوسانات قیمت سهام در بازار، ریسک بازار را برای سرمایه‌گذاران به وجود می‌آورد.

باید توجه داشت که بازار بورس ماهیتاً نوسان‌پذیر است، بنابراین اگر پیش از خرید خود با دقت تحقیق کرده‌اید و از خرید خود مطمئن هستید، فریب نوسانات روزانه و کوتاه‌مدت را نخورید… بلندمدت فکر کنید.

4➖ ریسک تورم 

امروز شما ده هزار تومان چه چیزهایی می‌توانید بخرید؟ پنج سال قبل چه؟ بیست سال قبل چطور؟ به این میگویند ریسک تورم!

پول خود را یکجا راکد نگه ندارید، درجایی سرمایه‌گذاری کنید که بازده آن بیشتر از نرخ تورم باشد…همین!

5 ➖ ریسک سیاسی یا ریسک دولتی 

اگر شرکت‌ها را ماهی فرض کنیم، دولت و سیاست‌های آن مانند برکه‌ای می‌ماند که ماهی‌ها در آن شنا می‌کنند؟

آیا ماهی‌ها در برکه‌ای که آب آن آلوده است، زنده می‌مانند؟ مسلماً خیر! قوانین و سیاست‌های دولت هم می‌تواند اثرات غیرقابل جبرانی بر برخی شرکت‌ها داشته باشد. اگر سهامدار شرکتی هستید که تحت تأثیر قوانین دولتی قرار دارد، بیشتر مراقب باشید. ممکن است یک‌شبه سرمایه خود را از دست دهید!

6➖ ریسک شخصی 

منشأ ریسک‌های سرمایه‌گذاری همیشه بازار و عوامل اقتصادی نیست. گاهی سرمایه‌گذاران خودشان سرمایه‌گذاری خود را دچار خطر می‌کنند. فرض کنید شما ۵ میلیون تومان در سهامی سرمایه‌گذاری کرده‌اید. حالا قیمت سهام تحت تأثیر عوامل مقطعی، کاهش‌یافته و ارزش سرمایه‌گذاری شما به ۴ میلیون تومان رسیده است. علی‌رغم اینکه شما باهدف بلندمدت در این سهام سرمایه‌گذاری کرده‌اید، اما ناگهان رخدادی پیش می‌آید که شما به پول سرمایه‌گذاری شده احتیاج پیدا می‌کنید. پس مجبورید سهام خود را با زیان بفروشید. این نوع خطر، ریسک شخصی نام دارد.

7➖ ریسک احساسی 

منطق و انضباط در سرمایه‌گذاری از اصول اولیه ورود به بازار بورس است؛ اما همه ما انسان هستیم و گاهی مغلوب احساساتمان می‌شویم. نتیجه اینکه ضرر می‌کنیم! یاد بگیرید حریص نباشید، به خاطر ترس از زیان، دست از سرمایه‌گذاری نکشید و عاشق سهامتان نشوید و به‌موقع آن‌ها را بفروشید.

نکته نهایی اینکه اجازه ندهید ریسک سرمایه‌گذاری شما را بترساند، چراکه زندگی کردن همراه با ریسک و خطر است. مطمئن باشید که همه انواع ریسک‌ها را یاد گرفته‌اید و سعی کنید دانشتان را در مورد انواع ریسک در بازار بورس سرمایه‌گذاری بیشتر کنید و اثرات آن‌ها بر اهداف مالی و سرمایه‌گذاری خود مدیریت کنید. (مدیر مالی)

منبع :کانال تلگرامی دست نوشته های بورسی نجوا

چرا باید در صندوق های سرمایه گذاری مشترک سرمایه‌ گذاری کنید؟

...

هر موقع صحبت از سرمایه گذاری در بورس می‌شود، لازم است بدانید که سرمایه گذاری در بورس فقط از یک‌راه و آن‌هم سرمایه گذاری در سهام انجام نمی‌شود، بلکه شما می‌توانید در صندوق های سرمایه گذاری مشترک نیز سرمایه گذاری کنید. سرمایه گذاری در صندوق های سرمایه گذاری مشترک یکی از روش‌های سرمایه گذاری غیرمستقیم است که گاهی از سرمایه گذاری مستقیم در بورس و خرید سهام بهتر است، به‌خصوص برای سرمایه گذارانی که ریسک گریز هستند.

شناسایی و خرید یک سهم فوق‌العاده، آرزوی هر آدمی است، اما گاهی شرایطی به وجود می‌آید که جستجو برای یافتن این نوع سهام، تبدیل به یک بازی خطرناک می‌شود، بنابراین پیشنهاد می‌شود سرمایه گذاران ریسک گریز و محافظه‌کار، برای کاهش ریسک خود حتماً بخشی از سرمایه خود را به صندوق های سرمایه گذاری مشترک اختصاص دهند.

صندوق های سرمایه گذاری مشترک ، نوعی از شرکت‌های سرمایه گذاری هستند که پول‌های اندک سرمایه گذاران را جمع‌آوری می‌کنند، آن را یک‌کاسه می‌کنند و همه‌ی آن وجوه را در مجموعه‌ای از سهام، اوراق مشارکت و سایر ابزارهای مالی سرمایه گذاری می‌کنند. فرض کنید هر واحد سهام صندوق سرمایه گذاری فرضی بیتا ۱۰۰۰ تومان باشد. این شرکت مجموعاً یک‌میلیون واحد منتشر کرده، بنابراین با فروش این واحدهای سرمایه گذاری به اشخاص و نهادهای مالی می‌تواند یک میلیارد تومان پول جمع‌آوری کند و این مبلغ را در دارایی‌های متنوعی سرمایه گذاری کند. حالا فرض کنید شما ۵۰۰۰۰۰ تومان پول داشته‌اید و با آن ۵۰۰ واحد از سهام صندوق را می‌خرید. با این کار شما توانسته‌اید در مجموعه متنوعی از سهام و اوراق بهادار و دارایی‌ها سرمایه گذاری کنید و ریسک سرمایه گذاری خود را به‌شدت کاهش دهید، درصورتی‌که اگر می‌خواستید خودتان به‌تنهایی در همه این ابزارها سرمایه گذاری کنید، با ۵۰۰۰۰۰ تومان کار بسیار دشواری بود و احتمالاً امکان‌پذیر نبود.

مزایا و معایب سرمایه گذاری در صندوق های سرمایه گذاری چیست؟

تا سال ۱۳۸۷ سرمایه گذاران فقط می‌توانستند در سهام سرمایه گذاری کنند، اما از آن سال به بعد، صندوق های سرمایه گذاری مشترک فعالیتشان را در بازار بورس آغاز کردند و سرمایه گذاران جایگزین جدیدی برای سهام یافتند. حالا سرمایه گذاران می‌توانستند به‌جای یک سهم در مجموعه‌ای از سهام و ابزارهای مالی سرمایه گذاری کنند. درواقع صندوق ها پول‌های اندک سرمایه گذاران را جمع می‌کنند و در سبدی از سهام و ابزارهای مالی سرمایه گذاری می‌کنند.

از طرفی سرمایه گذاران از مدیریت حرفه‌ای سبد سهام هم بهره‌مند بودند. زیرا مدیران صندوق ها عمدتاً افراد آگاه و متخصص در حوزه سرمایه گذاری هستند و به جدیدترین اطلاعات و اخبار دسترسی دارند که این مورد، مزیت بزرگی برای سرمایه گذاری در صندوق ها به‌حساب می‌آید.

به‌علاوه متنوع سازی سهام برای سرمایه گذاران کار بسیار دشواری است. چراکه نه سرمایه کافی دارند و نه دانش لازم را؛ اما سرمایه گذاری در صندوق های سرمایه گذاری این امکان را ایجاد کرد که تنوع‌بخشی سبد دارایی‌ها به‌طور کامل و بهینه انجام شود.

سرمایه گذاری در صندوق گزینه مناسبی برای تازه‌کاران بازار بورس است؛ اما معایبی هم دارد. برای مثال سرمایه گذاران هیچ اختیاری در نوع سرمایه گذاری صندوق ها ندارند. برای مثال نمی‌توانند تعیین کنند صندوق در چه سهمی سرمایه گذاری کند. همچنین نقدشوندگی این صندوق ها هم پایین‌تر از سهام است و معمولاً شما وقتی دستور فروش واحد صندوق خود را می‌دهید در حدود پنج روز طول می‌کشد تا وجه حاصل از آن را دریافت کنید.

انواع صندوق های سرمایه گذاری مشترک در ایران چگونه‌اند؟

سه عامل زیر صندوق های سرمایه گذاری را از یکدیگر متمایز می‌کنند:

1 . میزان سرمایه و اندازه صندوق سرمایه گذاری: که صندوق ها را به‌اندازه کوچک و اندازه بزرگ تقسیم می‌کند و مشخص‌کننده حداقل و حداکثر تعداد واحدهای سرمایه گذاری است که صندوق مجاز است منتشر و صادر کند.

  2 . ماهیت سرمایه گذاری صندوق ها (سهام، اوراق با درآمد ثابت و مختلط): صندوق های سرمایه گذاری در ابتدای فعالیت خود مشخص کرده‌اند که هدف تشکیل آن‌ها، سرمایه گذاری در چه دارایی‌هایی است. برخی مجاز به سرمایه گذاری در سهام هستند، برخی اوراق با درآمد ثابت و برخی هم مختلط‌اند.

 3 . قابل معامله بودن یا نبودن سهام آن‌ها در بورس: برخی صندوق های سرمایه گذاری در بازار بورس معامله نمی‌شوند و شما برای سرمایه گذاری در آن‌ها باید به نمایندگی‌های صندوق مراجعه کنید و مستقیماً واحدهای سرمایه گذاری را از خودشان خرید کنید؛ اما برخی دیگر از صندوق ها، قابل معامله در بورس هستند و واحدهای سرمایه گذاری آن‌ها در قالب سهام در بورس خریدوفروش می‌شود؛ اما تعداد صندوق های قابل معامله در بورس نسبت به سایر انواع صندوق ها اندک است. (تا زمان نگارش این مقاله در خرداد ۱۳۹۴ فقط ۱۱ صندوق قابل معامله در بورس در مقایسه با ۱۳۴ صندوق غیر معامله در بورس)

این اطلاعات را می‌توانید با مطالعه امیدنامه صندوق ها به دست آورید.

چطور می‌شود صندوق ها را باهم مقایسه کرد؟

ساده است. ابتدا به وب‌سایت شرکت مدیریت فناوری بورس تهران یا هر وب‌سایت اطلاع‌رسانی دیگر مراجعه کنید و به بخش صندوق های سرمایه گذاری بروید. در آنجا با انواع صندوق ها، عمر آن‌ها، ارزش خالص هر واحد و ارزش خالص کل دارایی‌های آن‌ها آشنا می‌شوید.

ارزش خالص هر واحد، مبلغی است که شما در صورت تمایل به سرمایه گذاری در آن صندوق باید بپردازید؛ بنابراین اگر پول زیادی ندارید،صندوق هایی را بررسی کنید که ارزش خالص هر واحد آن‌ها کمتر است.

قبل از تصمیم به سرمایه گذاری سری هم به وب‌سایت مرکز پردازش اطلاعات مالی ایران بزنید. در این سایت اطلاعات دقیق‌تری در مورد بازده روزانه، ماهانه و سالانه صندوق به دست می‌آورید، نشانی وب‌سایت صندوق ها نیز در این پایگاه اطلاعاتی موجود است و می‌توانید با مراجعه به وب‌سایت صندوق ها امیدنامه، نحوه سرمایه گذاری در صندوق و هزینه‌های سرمایه گذاری را مطالعه کنید. (مدیر مالی)

منبع :کانال تلگرامی دستنوشته های  بورسی نجوا

https://telegram.me/dast_neveshteha

متن زیر قسمتی از سخنرانی دکتر رنانی است که توسط ایشان در اختیار ایلنا قرار گرفته است: 

معنای اپوزیسیون چیست ؟

"یادداشت جدید دکتر سریع القلم"

چون سیستم سازی اصولی دارد که باید آنها را در فرهنگ عمومی خودمان بوجود آوریم. اما سؤال مهم تر از اینکه چرا نمی توانیم سیستم درست کنیم، این است که چرا باید سیستم داشت؟ سیستم رانندگی، سیستم تصمیم گیری، سیستم مالیاتی، سیستم قیمت گذاری، سیستم راه رفتن در پیاده رو، سیستم گرفتن مدرک دکتری، سیستم مدیریت تلویزیون، سیستم ارزیابی دوست و دشمن، سیستم داشتن روان سالم، سیستم حکمرانی. 

اگر هدف یک بنگاه، نهاد، شخص، مؤسسه، جامعه و حکومت، حفظ وضع موجود باشد، نیازی به سیستم نیست. سیستم صرفاً برای حرکت، رشد، پیشرفت و توسعه است. سیستم یعنی رویه، قاعده، قانون، آیین نامه و منطق. قضاوت های فردی، غرایز، دخالت های فردی، عمل خارج از رویه و آیین نامه ها یعنی ضد سیستم. 

قوه مقننه و دولت آلمان برای یک میلیون مهاجر عمدتاً مسلمان در سال 2015، دو میلیارد یورو بودجه تصویب کرده، برای هر کدام پروندۀ پزشکی تشکیل داده، جهت تغذیه، مسکن و حتی پول تو جیبی آنها (600 یورو از اول ژانویه 2016) برنامه ریزی کرده و امیدوار است این مهاجرین که 60 درصد آنها مردان زیر 30 سال هستند را با آموزش زبان آلمانی طی دو سال آینده به تدریج وارد بازار کار کند. آیا این اقدامات تابع افراد است یا مجموعه ای از قواعد و قوانین قابل اجرا؟ در جدول زیر، تاریخ توسعه نشان می دهد که نمونۀ ب، زمینۀ پیشرفت دارد. 

جهان سومی ها عموماً دولت قوی و جامعۀ ضعیف دارند. وقتی دولت و حکومت همه کاره هستند، جامعه ضعیف می ماند. درحالیکه جامعۀ قوی آلمان به دولت این کشور می گوید من اجازه نمی دهم دولتم در بحران های خاورمیانه، فعالیت گسترده نظامی کند. جامعه تشکل و حق تشکل دارد. رسانه های مستقل می توانند در طیف مسایل آلمان، بنویسند و نظر دهند و افکار عمومی را شکل دهند. اشخاص صرفاً فکر دارند و فکر می کنند و سیستم ها را می سازند.یک سیستم اجتماعی متشکل از احزاب، رسانه ها، گروههای مدنی و صنفی دیده می شوند.

گفته می شود خانم مرکل به شدت با افکار عمومی، مدیریت می کند و آراء مردم که توسط یک تشکیلات حرفه ای در دفتر او سنجیده می شود اثر گذاری مستقیم بر مملکت داری آلمانی دارد. 

وقتی سیستم ساخته می شود، فکر اهمیت پیدا می کند و به صورت خودکار تخصص گرایی و شایسته سالاری رشد می کند. وفاداری به فکر، وفاداری به سیستم را به دنبال می آورد. قدرت اصلی کشورهای صنعتی در جامعه آنهاست: در صنعت، مؤسسات، دانشگاهها، بانکها، شرکتهای بیمه، بیمارستانها، نهادهای مدنی و بنگاهها که عموماً خصوصی هستند. قدرت دولتها ناشی از قدرت جوامع آنهاست. در این چارچوب، افراد فقط برای این مؤسسات و نهادها فکر و ابداع می کنند و سیستم ها را رشد می دهند. 

سؤال: فرض می کنیم این بحث، صحیح و دقیق است. چگونه این سیستم درست می شود؟ جواب: در کشورهای در حال توسعه، مسئولیت سیستم سازی با دولت و حاکمیت است. 

سؤال: چگونه می شود که یک حاکمیت و دولت سیستم می سازند؟ جواب: وقتی که 4 مورد زیر برای مجموعۀ حاکمیت و دولت از اهمیت جدی برخوردار باشد: 

1. آینده کشور به عنوان یک سیستم؛ 2. کیفیت زندگی مردم از طریق ایجاد رقابت و شفافیت؛ 3. سیستم سازی برای تولید ثروت از طریق بخش خصوصی، مزیت نسبی، رقابت منطقه ای و بین المللی؛ 4. منطبق کردن ریل سیاست خارجی بر ریل الزامات توسعه اقتصادی. 

سؤال: این چهار اصل را از کجا آورده اید؟ جواب: تجربه بشری در 60 سال گذشته. 

سؤل: پس فرهنگ، تدین و سنت چه می شود؟ جواب: بدون امکانات، بدون درآمد و ثروت ملی، فرهنگ و تدین و سنت حفظ و متبلور نمی شوند. ساختن یک تمدن جدید، امکانات می خواهد. بدون تولید ثروت، نه کار پایدار سیاسی می شود کرد و نه کار پایدار فرهنگی و نه می شود تمدن ساخت.

آیا می توانید پنج مسئول یا سیاستمدار کره جنوبی را نام ببرید؟ احتمالاً خیر. چون کره جنوبی یک سیستم است. چرا دولت جدید کانادا، دو مهاجر که تبعۀ کانادا شده اند را در کابینه عضو می کند آن هم در وزارت دفاع. دلیل: کانادا یک سیستم است. شخص سیک هندی برای یک سیستم کار خواهد کرد و ویژگی های شخصی او نقشی در تصمیم گیریهای او ندارد.

به همین دلیل است که یک ایرانی در یک کشور صنعتی، به بالاترین درجۀ سمت سیاسی یا اقتصادی یا بانکی می رسد چون محل تولد، رنگ مو، لهجه، و مرام او اهمیت ندارد بلکه تنها ملاک، دانش و تخصص و تواناییهای فکری اوست. 

همان طور که مشاهده می شود آزادی فکر و آزادی برای خلاقیت، شایسته سالاری و تخصص گرایی به مراتب مهم تر و تعیین کننده تر از آزادی سیاسی است. تا زمانی که در طیف مسایل، سیستم نسازیم و با قاعده و قانون و آیین نامه و تخصص تصمیم نگیریم بر اساس خود تئوری سیستم ها، نباید در انتظار بهبود و اصلاح و پیشرفت و افزایش کیفیت ها باشیم.

دکتر سریع القلم

کلهر: احمدی‌نژاد به موهایم گیر نمی‌داد/ اوباما کُت احمدی‌نژادی می پوشد/با چادر مشکی مخالفم/ دخترم را فریب دادند

اگر ما در حد تركيه با جهان ارتباط داشتيم، تخصص را گرامي مي‌داشتيم و به يك نفر، بیش از ده حكم اجرايي نمي‌داديم.

اگر ارتباطات جدي بين‌المللي داشتيم، سريع آلودگي هواي تهران، ايمني جاده‌ها، ترافيك شهري، نظام اداري و ده‌ها مورد را مجبور مي‌شديم حل‌وفصل كنيم.

اگر ارتباطات وسيع بين‌المللي داشتيم، نمي‌توانستيم نرخ دورقمی تورم را براي دهه‌ها حفظ كنيم.

اگر بين‌المللي بوديم، در دانشگاه‌های ما، از اساتید کره‌ای و ژاپنی گرفته تا محققان مصری و برزیلی حضور پيدا مي‌كردند، تدريس مي‌كردند، آموزش مي‌دادند و مي‌آموختند و افراد دانشگاهی در داخل کشور، خود را محك مي‌زدند.

اگر بين‌المللي بوديم، قبول نمي‌كرديم درصد قابل‌توجهی از مردم ايران از اتومبيل پرايد استفاده كنند.

اگر بين‌المللي عمل مي‌كرديم، روبروي شاخص ارزي ايران در صرافي‌هاي خارجي، معادل‌های بسیار ضعیف را نمي‌ديديم.

منظور از بین‌المللی شدن چيست؟ سه اصل است:‌ رقابت، كيفيت و استاندارد. تصور نكنيد كه مقصود تعامل صرفاً با غرب است. يكي از بهترين مصاديق براي فهم بین‌المللی شدن، كشور كره جنوبي است. هم پيشرفت خارق‌العاده‌اي كرده‌اند و بدون منابع طبيعي نزديك به يك تريليون دلار توليد ناخالص داخلي دارند. هم‌زبان و فرهنگ و ادبيات خود را حفظ كرده‌اند و هم مي‌توانند با سيستمي رقابتي و جهاني كه بپا كرده‌اند، همسایه شمالي خود را تهديد اقتصادي كنند. كرة شمالي نگران باز شدن است چون تضادهاي دروني آن برملا مي‌شود و نظمي كه ايجاد كرده‌اند را متزلزل مي‌كند.

آيا من و شما مي‌توانيم سه نفر از مقامات كره جنوبي را نام ببريم. احتمالاً خير. چون كره جنوبي سيستم است و نه فرد. اما همین‌که در جهان گفته مي‌شد ونزوئلا يا ليبي، همه مي‌دانستند نام كدام افراد را بايد مطرح كنند. اول شرط توسعه‌يافتگي اين است كه همه بپذيرند، سيستم‌سازي مبناي تحول است و افراد صرفاً سيستم را مديريت مي‌كنند.

 در جهان سوم تعهد جايگاهى ندارد، آدمها بين ساعت يك ربع به هفت، هفت، و هفت و ده دقيقه فرقى قائل نيستند، وقتی با تأخیر سر قرار میرسند بجای عذرخواهی میگویند: اِ ؟ خیلی وقته اومدی ؟! بنابراینا ارزش كسى كه هر روز سر ساعت هفت در محل كار حاضر است الزاما حفظ نميشود، بلكه كسيكه گستاخ تر است و روى بيشترى دارد حرف اول را ميزند، كارمندى كه كارش را درست انجام ميدهد هميشه تحت فشار است بى آنكه رشد كند، در مقابل كارمندى كه از زير كار در ميرود راحت تر است، جواب خيلى از سؤالها اين است: حالا مگه چى شده ؟! در كشورهاى پيشرفته مردم آگاهى و بينش بهترى دارند، آنها ميدانند كه كسيكه متعهدتر است قابل اعتماد و البته قابل احترام است، جامعه به افراد سخت كوش نياز دارد و اين افراد رشد ميكنند ! و این است که بسیاری که مهاجرت میکنند در کشورهای دیگر موفق هستند ! در خاورميانه عمدتا ارزشها جابجا شده، تو اگر آدم سخت كوشى باشى بايد كل سيستم را به جلو هل دهى و البته نخواهى توانست، کسیکه کار نمیکند راحت تر زندگی میکند و فشار کمتری متحمل است ! يكروز تعطيل رسمى است، روز بعد بين التعطيل و بعدش جمعه، و شنبه هم هنوز عده اى مرخصى هستند و كارها انجام نميشود، يكروز آفتابى ساعت نه صبح ميروى به ادارات و كارمندى داد ميزند سيستم قطعه ! و تو هيچ حرفى براى گفتن ندارى، هيچكس پاسخگو نيست، زمان ارزشى ندارد و اين را از صفهاى طولانى سوخت گيرى سى.ان.جى ميتوان فهميد، سرعت جامعه كند است و تو نميتوانى تند بروى ! همه ميدوند و عجله دارند اما همه شان هم علاف اند ! كار مثبتى انجام نميشود، توضيح دادن بيفايده است، همه میخواهند سر طرف مقابل کلاه بگذارند، پس وقتی تو وعده تشویق به کارمند یا پیمانکاری میدهی بیچاره باور نمیکند ! فکر میکند تو وعده سر خرمن میدهی ! ساده ترین کارها به سختی انجام میشود، وقتی 100 تا تک تومنی از کسی میگیری ناراحت است و میخواهد سکته کند اما وقتی 2 ساعت وقتش تلف میشود نمیفهمد ! سود و زیان تعریف خاص خود را دارد، سرمایه ها به سمت تولید نمیروند، مردم کیفیت را نمیبینند فقط به قیمت توجه میکنند، سطحی نگری شایع است، اگر تو آدم نکته سنج و دقیقی باشی سختیهای زیادی خواهی داشت، و در این جامعه است که این ضرب المثل همچنان تیشه به ریشه تمام اقتصاد و فرهنگ و ادب و انسانیت و مدنیت میزند: خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو

متن تقدیم کتاب:

تقدیم به ایرانیان زیر ده سال، که در آینده

برای کسب ثروت، به نهاد دولت نزدیک نخواهند شد!

برای افزایش قدرت کشور، ثروت تولید خواهند کرد؛  ظرفیت نقدپذیری و اصلاح تدریجی را در خود پدید خواهند آورد

از فرهنگ واکنش های سریع به خویشتن داری، ارتقاء فرهنگی پیدا خواهند کرد

از فرهنگ شفاهی و غیر دقیق به فرهنگ مسئولانه مکتوب، انتقال تمدنی پیدا خواهند نمود

از رفتارها و کارهای کوتاه مدت به گستره دراز مدت، رشد فکری پیدا خواهند کرد

تضعیف، تخریب و انتقام را از فرهنگ سیاسی خود حذف خواهند نمود

به رشد فردی و استقلال فکری از طریق مطالعه حداقل دو ساعت در روز روی خواهند آورد

برای ایرانیان دیگر از رانندگی گرفته تا کسب قدرت، حقوق قائل خواهند شد

از رشد و موفقیت دیگران به طور واقعی خوشحال شده و درس خواهند آموخت

غرور بی جا، حسادت و ناجوانمردی را به سکوت، احترام و گذشت تبدیل خواهند کرد

دروغ گوئی و وارونه جلوه دادن واقعیت ها را از نظام معاشرتی خود با دیگران حذف خواهند نمود

برای کسب قدرت،به اصل رقابت و فرصت برای دیگران اعتقاد خواهند داشت

و پس از رسیدن به قدرت، فقط دوره محدودی، صرفاً برای تحقق کارهای بزرگ، در قدرت خواهند ماند.

فهرست کتاب اقتدارگرایی ایرانی در عهد قاجار

فهرست کتاب اقتدارگرایی ایرانی در عهد قاجار

دانلود رمان کوری اثر ژوزه ساراماگو

ما از وحشت فراموش کردن دیگران است که

عکس آنها را به دیوار می کوبیم

یا روی تاقچه می گذاریم

یک وفاداری کاذب

خود ما به عکس هایی که به دیوارهای اتاقمان می کوبیم

نگاه نمی کنیم

یا خیلی به ندرت و تصادفا نگاه میکنیم

ما به حضور دائم و به چشم نیامدنی آن ها عادت می کنیم

عکس فقط برای مهمان است

   این را یادتان باشد که ذره یی در قلب بهتر از کوهی بر روی دیوار است

رونوشت بدون اصل __ نادر ابراهیمی

کتاب اميركبير(قهرمان مبارزه با استعمار) به قلم  آيت‌الله هاشمي رفسنجاني براي اولين بار در سال 1346 چاپ شد . اين كتاب با محتواي تحقيقي - حماسي خود در دورانِ سياه ستمشاهي در روشنگري اذهان قشر تحصيل كرده (حوزوي ودانشگاهي) تاثير بسزايي داشت.

از آن روزهای دور تا به امروز کتاب  مذکور بارها تجديد چاپ شد و مورد استقبال قرار گرفت. اين اثر ماندگار هنوز هم بعد از نزديك به نيم قرن، همچنان جذابيت خودش را دارد و محتواي تحقيقي، علمي و حماسي آن مي‌تواند بخشي از نيازها و سوال‌هاي امروز جامعه اسلامي، انقلابي و حكومتي ما را پاسخ دهد

دانلود کتاب امیرکبیر

امیر کبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار

بقیه در ادامه مطلب

اصل مطلب – قسمت اول – مفهوم همدلی آنقدر که باید مورد توجه قرار نگرفته:

هوش هیجانی از کلمه‌های رایج این سالهاست. معمولاً هر کسی چند سطری درباره‌ی ارتباطات یا مذاکره یا الگوهای رفتاری در زندگی یا مهارتهای عمومی مدیریتی می‌خواند و می‌شنود، چنان با آب و تاب از هوش هیجانی حرف می‌زند که احساس می‌کنی آن اکسیر خوشبختی و شادکامی که کیمیاگران دنبالش بودند و آن کیمیای سعادت که عارفان جستجو می‌کردند و آن راز بزرگ موفقیت که واعظان موفقیت از آن سخن می‌گفتند، همین هوش هیجانی بوده که ما آن را کشف – یا اختراع – کرده‌ایم!

بقيه در ادامه مطلب

عکاسی شاید بی‌واسطه‌ترین ابزار برای ثبت ابعاد تلخ و خوفناک جنگ باشد. عکس‌هایی از ساسان مویدی، جاسم غضبانپور و مهدی منعم از جنگ هشت‌ساله ایران و عراق و بازماندگان آن را در این گالری گرد آورده‌ایم.

اميدوارم واژه ي جنگ از تمامي فرهنگ ها حذف شود

تصاوير در ادامه مطلب

به گزارش خبرآنلاین به نقل از وب سایت ایران رو، ولادیمیر آلکسییف در این مقاله با برشمردن مزایای فراوان این همپیمانی برای مسکو تبیین کرده است که چگونه روسیه با حملات هوایی و ایران و عراق و روسیه با گسیل داشتن نیروهای زمینی می توانند داعش را به سمت عربستان سعودی روانه کرده و با استفاده از آن عربستان را به چهار یا پنج قسمت تبدیل کنند. 

این نویسنده روس معتقد است در صورت موفقیت این سناریو، قیمت نفت به 150 تا 200 دلار در هر بشکه می رسد و اتحادیه اروپا کاملا به نفت و گاز روسیه وابسته خواهد شد. در عین حال ایران و عراق نیز بزرگترین صادر کننده نفت جهان خواهند شد.

آنچه می خوانید ترجمه مقاله این نویسنده روس است:

 مسکو 25 سال بعد از عقب کشیدن ارتش خود از افغانستان دوباره نیروهای خود را به خارج از حدود شوروی سابق فرستاده و در سوریه علیه گروه های تروریستی و افراطی مخالف بشار اسد عملیات جنگی شروع کرده است. این اقدام در شرایط رویارویی شدید با غرب بر سر اوکراین و تحریم های مالی، اقتصادی، نظامی و سیاسی غرب علیه روسیه نه فقط خطرناک است بلکه به خودکشی شباهت دارد. گفتنی است که کشورهای اساسی عربی و اسلامی نظیر ترکیه، عربستان سعودی و کشور ثروتمند قطر رفتار مسکو را به باد انتقاد شدیدی گرفته اند. سازمان «اخوان المسلمین» مصر و سوریه علیه روسیه جهاد مقدس اعلام کرده اند. شیخ یوسف القرضاوی رهبر مجمع جهانی علما نیز همین مطلب را بیان کرد. البته ایران، عراق و مصر کنشگران مهم دیگر منطقه ای که با سوریه ارتباط دارند، از رفتار مسکو پشتیبانی کرده اند. الجزایر، تونس و کشورهایی که قربانی انقلاب های رنگین ساخت آمریکا شده یا می توانند به هدف بعدی آن تبدیل شوند، به این جریانات با چشم مثبت می نگرند ولو اینکه اظهار نظر نمی کنند. در حالی که جنگ افغانستان موجب فروپاشی اتحاد شوروی شده بود، ببینیم این حوادث برای فدراسیون روسیه چه عواقبی به دنبال خواهد داشت؟

 روسیه به این عملیات چه نیازی دارد؟

 قرائن نشان می دهد که روسیه تصمیم راهبردی مبنی بر به چالش کشاندن آمریکا و برنامه های سلطه جویانه آن در خاور میانه را اتخاذ نموده است. رئیس جمهور روسیه با وجود افت شدید قیمت های نفت و تحریم های اقتصادی که به منظور مقابله با سیاست روسیه در اوکراین اعمال شده است، سعی می کند توان نظامی، وزن سیاسی و نفوذ اقتصادی مسکو را در منطقه ای گسترش دهد که مدتهاست که در مدار نفوذ واشنگتن قرار دارد. ملاقات اخیر باراک اوباما و ولادیمیر پوتین در سازمان ملل متحد این واقعیات را تغییر نداده است.

 البته فعلاً نمی توان شرکت روسیه در جنگ افغانستان و در مناقشه سوریه را با هم مقایسه کرد. در حال حاضر فقط گروه نه چندان بزرگ نیروی هوافضایی روسیه که شامل ده ها هواپیما و بالگرد جنگی است، در سوریه فعالیت می کند. از ناحیه دریای خزر از طریق سرزمین ایران و عراق اولین ضربه موشکی به زیرساخت تروریستی در سوریه وارد آمد. مسکو هر گونه احتمال اعزام نیروی زمینی به سوریه را منتفی می داند. ولی در این صورت سئوال منطقی مطرح می شود که آیا می توان فقط به وسیله ضربات هوایی داعش و گروهک های تروریستی دیگر را سرکوب کرد؟ ایالات متحده و ائتلاف 60 کشور تحت ریاست آن یک سال است که مواضع داعش را در سوریه بمباران می کند ولی هیچ نتیجه ای حاصل نمی شود. زمانی در روسیه هم اعلام می شد که نیروی هوایی بدون عملیات زمینی نمی تواند داعش را از بین ببرد.

آیا ما شاهد یک تضاد فکری هستیم؟ یا اینکه نیروی هوایی ما از نیروی هوایی آمریکا و ناتو اینقدر قوی تر است؟ البته که خیر. بنا بر این، نمی توان فقط به وسیله ضربات نیروی هوایی به پیروزی دست یافت. ولی مسکو حاضر نیست نیروهای خود را به سوریه بفرستد. رمز این قضیه چیست؟ باید افزود که عربستان سعودی، ترکیه و قطر از آغاز بمباران ها کمک به نیروهای دست نشانده خود چون جبهه النصره، جیش الفتح، جیش الاسلام، احرار الشام و امثال آنها را مضاعف کرده اند. غرب هم در کمین نشسته و منتظر فرصت مغتنم برای ممانعت از عملیات مسکو در سوریه است. رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه بعد از دو حادثه با جنگنده سو-30 روسی که وارد حریم هوایی ترکیه شد، از قطع روابط دوستانه با روسیه هشدار داد. به گفته وی، هر حمله به ترکیه به عنوان حمله به ناتو تلقی خواهد شد. اردوغان تأکید کرد که همه از روابط حسنه بین روسیه و ترکیه و همکاری آنها در زمینه های مختلف اطلاع دارند. ولی اگر این روابط دوستانه خاتمه یابد، طرف روس چیزهای زیادی از دست خواهد داد و باید این را بداند.

مسأله این است که مسکو نمی تواند با سقوط رژیم بشار اسد سازش کند زیرا این امر به معنی شکست راهبردی در مقابله با غرب و رژیم های محافظه کار عربستان خواهد بود که به وسیله بازی خود  در جهت کاهش قیمت های نفت طی یک سال گذشته به اقتصاد روسیه لطمه شدیدی زده و به این کار ادامه می دهند. علاوه بر آن، از دست رفتن سوریه بدان معناست که قطر خط لوله بزرگ انتقال گاز  خود را از طریق عربستان سعودی و اردن تا ساحل سوری و از آنجا به اروپای جنوبی خواهد ساخت. در این صورت همه برنامه های فدراسیون روسیه در زمینه ایجاد مسیر جنوبی صدور گاز از خارج خاک اوکراین خنثی شده و صادرات گاز به اتحادیه اروپا به میزان سی تا چهل درصد کاهش خواهد یافت. در واقع، تدابیر ما در سوریه در جهت نجات بشار اسد به معنی جنگ در راه بقای روسیه به عنوان قدرت نیرومند و غیر وابسته ای با اقتصاد مستقل خود تلقی می شود. در غیر این صورت وابستگی تحقیر آمیز به آمریکا و عوض شدن رژیم فعلی ولادیمیر پوتین با رژیم لیبرال غرب گرایی که همه دستورات واشنگتن را اجرا کرده و فقط برای غرب مواد خام تأمین کند، در انتظار ما خواهد بود.

بعد از آن به کجا برویم؟

امیدواریم که مسکو بفهمد که بسنده کردن به عملیات نیروی هوایی در سوریه به معنی ناکامی کاری است که  شروع شده است. تنها راه حل موجود، حرکت به پیش تا دستیابی به نتیجه اساسی و آن بیرون راندن ایالات متحده از خاورمیانه و متزلزل کردن پایه های رژیم های محافظه کار عربستان به خصوص رژیم های سعودی و قطری است که به وسیله تنزل قیمت های نفت و فروش گاز به قیمت دامپینگ به اقتصاد ما لطمه می زنند و از طرف واشنگتن بازی می کنند. به این منظور باید پیمان محکم نظامی - سیاسی و اقتصادی روسیه با کشورهای هلال شیعی یعنی ایران، عراق، سوریه و یمن را بسته و به کنترل شیعیان بر مناطق شیعه نشین مانند بحرین، استان شرقی عربستان سعودی و استان های جنوبی سعودی نجران و جیزان مساعدت نمود.

حزب الله لبنان باید یکی از اعضای این پیمان شود. این پیمان از نظر وزن راهبردی (به لحاظ جمعیت، سرزمین، ثروت های طبیعی، موقعیت ژئوپلتیکی و غیره) از همه پیمان های دیگر روسیه قوی تر بوده و در بخش انرژی به نیرویی تبدیل خواهد شد که قیمت های جهانی نفت و گاز و جغرافیای توزیع این منابع را تعیین کرده و از سلاح انرژی برای مقابله با برنامه های غرب در زمینه تحمیل ارزش های لیبرال، هم جنس بازی و بچه بازی به جوامع با اخلاق سنتی استفاده خواهد نمود. بدون تردید، الجزایر، مصر، تونس، فلسطین و کشورهای دیگری که از سلطه آمریکایی - وهابی به تنگ آمده اند و نیز اقلیت های قومی و مذهبی مانند کردها، دروزها، اسماعیلیان، مسیحیان و دیگران می توانند بدان ملحق شوند.

ایران در هلال شیعی نقش کلیدی ایفا می کند زیرا پیروزی بر تروریست های سنی در سوریه و عراق بدون نیروهای مسلح ایران غیر ممکن است. این پاسخ به سئوالی است که فرق عملیات جاری نیروی هوافضایی روسیه در سوریه با رفتار ائتلاف آمریکا - ناتو - وهابیون چیست. واضح و روشن است که عملیات زمینی باید در پی ضربات به حساس ترین و مهم ترین تأسیسات داعش و سایر گروه های تروریستی شروع شود.

ایران، واحدهای ارتش ملی سوریه بعد از تجدید صف آرایی، ارتش منظم عراق، دسته های پیش مرگه کردی در سوریه و عراق و دسته های شبه نظامی شیعه و سنی که از طرف مقامات رسمی مشروع دمشق و بغداد می جنگند، باید در این عملیات شرکت کنند. شمار جمعی آنها می تواند از حد 500 هزار نفر بگذرد که این نیروها با پشتیبانی فدراسیون روسیه به صورت تانک های مدرن، سامانه های آتش متراکم، توپخانه، بالگرد ها و سامانه های ضد هوایی به نیرومندترین نیروی مسلح در منطقه تبدیل خواهد شد.

باید داعش و سایر شبه نظامیان گروه های افراطی را به سمت جنوب، به عربستان سعودی و قطر راند زیرا این کشورها با تزریقات مالی سرشار، صدور اسلحه و آمادگی شبه نظامیان و با استفاده از سم پاشی های تبلیغاتی شبکه های الجزیره و العربیه، آتش انقلاب های رنگین خاور میانه را دامن زدند. با عنایت به وضعیت نیروهای مسلح سوریه و عراق روشن می شود که فقط ارتش ایران با مشارکت مستشاران ستاد کل روسیه می تواند در رأس این گونه عملیات زمینی قرار گیرد. در حال حاضر نظامیان روس، ایرانی، سوری و عراقی فعالیت خود را خوب هماهنگ می کنند و در بغداد مرکز اطلاعاتی فعالیت می کند که هدف آن، تبادل اطلاعات درباره سازمان های تروریستی است ولی این مرکز می تواند در آینده به مرکز هماهنگی مقابله با تروریسم تبدیل شود.

چه چیزی در انتظار داعش و متحدان تروریست آن است؟

روشن است که عملیات زمینی ائتلاف نظامی - سیاسی شیعیان و روسیه باید زمانی شروع شود که نیروی هوافضایی روسیه قرارگاه های فرماندهی، مراکز ارتباطات، انبارهای اسلحه، کارگاه های ساخت مواد منفجره، پایگاه های آموزشی و ارتباطات نیروهای ضد اسد را نابود کند و شبه نظامیان مجبور شوند به خاک عراق فرار کنند. بعد از آن باید عملیات گسترده زمینی را در جهت بیرون راندن تروریست ها به عربستان سعودی شروع کرد. انجام این کار به وسیله تهاجم به آنها از سمت شمال، شرق، شمال غرب و جنوب شرق امکان پذیر است تا شبه نظامیانی که فرار می کنند، از طریق ولایت انبار عراق به پادشاهی سعودی سرازیر شوند. آنهایی را که در جنوب دمشق سنگر گرفتند، باید به سوی اردن که آنجا آموزش نظامی دیدند، راند. موقعی که ده ها هزار مرد مسلح وارد عربستان سعودی شوند، لحظه تعیین کننده در مبارزه با تروریسم فرار خواهد رسید زیرا نه تنها خود تروریست ها بلکه حامیان آنها یعنی عربستان سعودی و قطر نابود خواهند شد. نیروهای مسلح عربستان سعودی و قطر قادر نیستند به طور جدی با دسته های داعش و به اصطلاح مخالفان میانه رو مقابله کنند، به ویژه اگر از جنوب حوثی ها و طرفداران علی عبدالله صالح رئیس جمهور سابق یمن به ارتش سعودی ضربه وارد کنند. در استان شرقی عربستان سعودی و نیز در بحرین که شیعیان دو سوم جمعیت این جزیره را تشکیل می دهند، ناگزیر قیام آنها به وقوع خواهد پیوست. ایران حق خواهد داشت به منظور دفاع از شیعیان در برابر وحشی گری های داعش و هجوم ارتش سعودی به آنها کمک کند. در این شرایط بدنه عربستان سعودی ترک برداشته و این کشور به 5-4 قسمت تقسیم خواهد شد.

احتمال می رود که شیعیان استان شرقی و بحرین دولت شیعی خود و سنی های حجاز که از طرف حکام وهابی ریاض تبعیض می شوند، دولت سنی خود را ایجاد کنند. جیزان و نجران ، مناطق تاریخی یمن، دوباره به میهن خود خواهند پیوست. تنها نجد و صحرای ربع الخالی برای آل سعود باقی خواهد ماند ولی شبه نظامیان داعش به این مناطق هم فرار خواهند کرد تا شاید بتوانند آنجا مستقر شوند و خلافت خود را ایجاد کنند. در این شرایط رژیم قطر محکوم به نابودی است چرا که بدون کمک عربستان سعودی زنده نمی ماند. بر خلاف سال های 1991 و 2003 که ایالات متحده به آسانی صدام حسین را مغلوب کرد، این دفعه واشنگتن نمی تواند اقمار عربستانی خود را نجات دهد زیرا به این منظور باید ارتش حد اقل 300 هزار نفری (همراه با متحدان آمریکا در ناتو) را پیاده کند و تلفات آمریکایی در جنگ زمینی به هزارها نفر خواهد رسید. این امر برای آمریکا که به ضربات هوایی بدون تلفات انسانی عادت کرده است، قابل قبول نیست. اگر ساحل سعودی خلیج فارس دستخوش قیام شیعیان شود و در قلب صحرای عربستان شبه نظامیان داعش که زیر نظر نظامیان آمریکایی آموزش دیده و به سلاح های آمریکایی مسلح شده اند، فعالیت کنند، سربازان آمریکایی کجا می توانند پیاده شوند؟

آیا این وضع برای روسیه مفید است؟ بله، فوق العاده مفید است. شکست عربستان سعودی موجب رشد سریع قیمت های نفت تا سطح بشکه ای 200-150 دلار خواهد شد. کنار رفتن خاندان حاکم بر قطر باعث کاهش صدور گاز تغلیظ شده و رشد قیمت گاز لوله ای روسی خواهد شد. ایران و عراق به عنوان تولید کنندگان بزرگ نفت و گاز نیز برنده خواهند شد. در شرایط قیمت های بالای نفت و گاز تحریم های غربی علیه روسیه و ایران بدون ارفاق از سوی آمریکا خود به خود از بین خواهد رفت. اتحادیه اروپا به طور کامل به واردات انرژی از روسیه، ایران و عراق وابسته خواهد شد. ولی ترکیه با خطر جدا شدن تقریباً یک سوم خاک آن یعنی مناطق کردنشین روبرو خواهد شد. کردها از دست اردوغان، سیاست غیر پیگیرانه رهبر ترکیه نسبت به کردها و هواهای اسلام گرایانه وی به تنگ آمده اند.

******

البته این فقط یکی از سناریو های ممکن است که اجرای آن به اراده سیاسی روسیه، ایران، عراق و سوریه وابسته است. ولی به نظر می آید که مسکو چاره دیگری ندارد. اگر شرکت مسکو در عملیات جنگی در سوریه نتیجه ندهد، این امر به معنی شکست سیاست خارجی و حتی داخلی کشور خواهد بود زیرا نمی توان گفت که همه شهروندان روسیه از این عملیات حمایت کرده باشند. عواقب منفی این شکست روشن است و از جمله بر مواضع روسیه در دونباس (منطقه فرهنگی ـ اقتصادی شرق اوکراین) اثر خواهد گذاشت. روسیه باید بی چون و چرا کار را به پایان ببرد و داعش را به طور کامل از صحنه محو نماید. این کار نمی تواند بدون حمایت نیروی زمینی ایران و عراق انجام شود. اگر مسکو تشکیل ائتلاف با قوس شیعی را انتخاب کند، نه تنها بر تروریسم بلکه بر سلطه غربی و رژیم تحریم ها پیروز خواهد شد. برای تهران هم بسیار مهم است که نفوذ فزاینده خود را در خاورمیانه تثبیت کند و به خصومت همیشگی از سوی عربستان سعودی و متحدانش پایان دهد. فعلاً باید صبر کنیم تا تحولات بعدی را مشاهده کنیم. روسیه حق ندارد شکست بخورد چرا که این نه تنها شکست روسیه بلکه فاجعه و شکست بسیاری از کشورهای جهان خواهد بود.

چگونه یک شرکت کوچک «سونی» شد

گروه تاریخ و اقتصاد: آکیو موریتا، چهره برجسته صنعت مدرن در ژاپن است. او یک عمر در مسیر «تولید به سود بشریت» حرکت کرد؛ کسی که با خوش‌بینی به آینده نگاه کرده و پیش رفته است.

• • توانمند سازی زنان،نقطه آغازین فرایند توسعه    اندازه: 976.8 KB
   
   
   
   
  دانلود

مروری بر کتاب «چرخه‌های افول اخلاق و اقتصاد؛ سرمایه اجتماعی و توسعه در ایران»
به نظر می‌رسد در عصری به سر می‌بریم که در آن اخبار قانون‌شکنی‌ها روند فزاینده‌ای به خود گرفته است و از این رو پرسش‌هایی در ظاهر ساده را به ذهن متبادر می‌سازد. چرا در جامعه ما دروغگویى در حال گسترش است؟ چرا اعتماد عمومى روز به روز کاهش مى‌یابد و کمتر کسی جرات مى‌کند شب‌هنگام، حتى در باران شدید، کسى را که نمى‌شناسد سوار اتومبیل خود کند؟ چرا معامله کردن هر روز سخت‌تر و دشوارتر مى‌شود و از همدیگر ضمانت‌هاى بیشترى طلب مى‌کنیم؟ چرا رانندگى در شهرهاى ما تا این اندازه اعصاب مى‌برد؟ چرا بچه‌هاى ما درختچه‌هاى کنار خیابان را که شهردارى به تازگى کاشته است مى‌شکنند؟ چرا هرچه روکش صندلى‌هاى اتوبوس‌هاى شهرى ما را عوض مى‌کنند دوباره به سرعت پاره مى‌شوند؟ چرا این همه نرده در خیابان‌هایمان مى‌کاریم؟ چرا برخى پزشک‌هاى ما مخفیانه پول اضافى از بیماران مى‌گیرند؟ چرا در شهرهاى بزرگ ما این همه صداى بوق اتومبیل مى‌آید؟ چرا سالانه حدود بیست‌وپنج‌هزار نفر در تصادفات رانندگى کشته مى‌دهیم؟ چرا ده میلیون پرونده در دستگاه قضایى در حال رسیدگى است؟ چرا نرخ اعتیاد در حال افزایش است؟ چرا آسفالت خیابانى که هنوز چند ماه از افتتاح آن نمى‌گذرد اکنون این همه فراز و نشیب و دست‌انداز پیدا کرده است؟ چرا برخى خودروهاى ساخت داخل در همان ماه‌هاى اول آتش مى‌گیرند؟ چرا وقتى یکى از تیم‌هاى ورزشى مى‌بازد طرفدارانش اتاقک‌هاى تلفن عمومى را تخریب مى‌کنند؟ چرا هرچه دولت وام مى‌دهد، اشتغال بالا نمى‌رود؟ چرا هرچه فناورى رشد مى‌کند، کارآیى ما افزایش نمى‌یابد؟ چرا حاضریم براى نشان دادن و به رخ کشیدن خطاى دیگران، خودمان هم کار غیراخلاقى کنیم؟ چرا این همه حریصیم تا ناهنجاری‌هاى رفتارى خودمان را از طریق موبایل تکثیر کنیم و به یکدیگر نشان دهیم؟ راستى چرا ...؟

اسید پاشی به چهره اقتصاد ایران: پیش به سوی جامعه ماریـنـه .......... (متن نوشتار رنانی برای نشست علمی «نگاهی دوباره به مسئله اسیدپاشی و آسیب‌های آن» )

متن كامل در ادامه مطلب

استعدادیابی فرزندان برای والدین امروزی بسیار با اهمیت است اما به‌ دلیل رابطه احساسی که با فرزندشان دارند نمی‌توانند در مورد مسائل آموزشی آنها همیشه تصمیم منطقی بگیرند و ترجیح می‌دهند او در زمینه‌ای استعداد داشته باشد که آنها دوست دارند.
خیلی ها هم به‌دنبال آزمون‌های استعدادیابی خوب می گردند. حتی اگر علمی بودن یک آزمون ثابت شود و درستی نتیجه آن را بپذیریم، نکته مهم این است که چقدر جرأت داریم نتیجه آزمون را همانطور که هست بپذیریم و در آخر دنبال گزینه‌ مورد علاقه خودمان نباشیم؟ با محمدرضا شعبانعلی، کارشناس کارآفرینی، در مورد استعدادیابی و انتخاب شغل صحبت کرده‌ایم.

خلاقیت جنبه ارثی دارد یا آموختنی است؟
می توان گفت که محیط اطراف، رفتار و تربیت ما به‌شدت می تواند روی کم و زیاد‌ شدن خلاقیت تأثیر بگذارد. حتی اگر بپذیریم که میزان خلاقیت ارثی است، باز هم محیط و تربیت بسیار مؤثر است. مثلا مهندس بودن و حقوقدان‌بودن ریسک کمتری نسبت به نویسنده بودن دارد. والدین معمولا ترجیح می دهند که فرزندانشان راه‌های پیموده شده را طی کنند و این خود نخستین قانون ضد‌خلاقیت است. به همین دلیل توصیه‌ای که برای پرورش خلاقیت وجود دارد این است که حداقل هر روز یک مسیر یکسان و تکراری را طی نکنیم. عبور مکرر از راه تکراری و پیموده شده، قاتل خلاقیت است.

اغلب والدین فرزندان را با عنوان شغلی فرضی صدا می زنند؛ این کار حق انتخاب بچه‌ها را محدود نمی کند؟
یک اصطلاح علمی برای این اتفاق مطرح است به نام «آرزوی آموخته شده». مصداق این موضوع را در دانشگاه‌های مطرح می بینیم. به‌عنوان مثال من دانشگاه‌شریف درس خواندم. اما ترم اول انگار کسی حوصله درس خواندن نداشت. درحالی که دانشگاه خوبی رفته بودیم و همه برای رسیدن به آن تلاش کرده بودیم. بعدها در مطالعاتم در مورد «آرزوهای آموخته شده»، فهمیدم زمانی که از کودکی در گوش ما می خوانند آقای مهندس یا خانم دکتر، واقعا باورمان می شود که آرزوی ما همین بوده و زمانی متوجه می شویم که آرزوی ما این نیست که به آن رسیده‌ایم؛ یعنی تا ۱۸سالگی درس می خوانیم و زحمت می کشیم و وقتی که زحمت‌های ما به ثمر می رسد از خودمان می پرسیم که واقعا این همان چیزی است که دنبالش بودیم؟ بدی قضیه اینجاست که به‌خاطر تکرار زیاد، آدم فراموش می کند که این خواسته خودش بوده یا خواسته‌ای که دیگران به‌خاطر تکرار زیاد به او تحمیل کرده‌اند.

چرا وقتی به یک آدم موفق می رسیم، فکر می کنیم باید دکتری داشته باشد؟
این برمی گردد به‌ همان موضوع «آرزوی آموخته شده». دکتر در همه‌جای دنیا یک تعریف مشخص دارد؛ کسی که قرار است مرز دانش را جلو ببرد، بنابراین باید به تحقیق در حوزه‌های خاص علاقه داشته باشد. بنابراین احتمالا نخستین چیزی که دکتر از دست میدهد روابط اجتماعی است؛ چون باید بنشیند در گوشه لابراتوارها و کتابخانه‌ها تحقیق کند. وقتی موقعیت اجتماعی نخستین چیزی است که من به آن اهمیت میدهم، پس دکتر شدن برایم مناسب نیست. وقتی بدون فکر همه یک راه را طی می کنیم، خیلی طبیعی است که تعداد زیادی دکتر داشته باشیم و باقی افراد اگر به اشتباه دکتر خطاب شوند خیلی ذوق می کنند.

پس چه زمانی می توانیم به دکتری فکر کنیم؟
درس خواندن برای دکتری کاملا به استعداد و علاقه برمی گردد. فرد زمانی می تواند از همان دوره کارشناسی به دکتری فکر کند که به تحقیق علاقه داشته باشد. مثلا فردی را درنظر بگیرید که دغدغه‌اش تحقیق در حوزه کارآفرینی ایران است و می خواهد بفهمد آیا ویژگی های یک کارآفرین در ایران، همان چیزهایی است که در غرب و شرق دور می گویند یا نه، چیز دیگری است؟ این فرد اگر واقعا به فهمیدن این مسائل علاقه داشته باشد، حاضر است حتی ۳-۲سال از نان خوردن بیفتد، از روابط اجتماعی غافل شود اما این سؤال را برای مملکت خود حل کند. چنین شخصیتی مناسب گذراندن دوره دکتری است و می ارزد زندگی خود را برای هدفش بگذارد و قطعا هم انسان شاخصی می شود. اما اگر کسی دکتر شود تا بقیه را تشویق کند که راجع به این قضیه تحقیق کنند، نیروی بیهوده صرف کرده‌ است.

برخی معتقدند محدودیت امکانات، خلاقیت را بیشتر می کند.
نیاز، مادر اختراع است. منابع نامحدود فرصت فکر کردن را از ما می گیرد؛ چون می دانیم که همه‌‌چیز موجود است. فرض کنید به ما بگویند ۲هزار سال فرصت زندگی داریم. در این صورت اصلا برای ما مهم نخواهد بود که به انتخاب رشته و استعدادیابی فکر کنیم. چون می توانیم صد سال روی یک رشته کار کنیم و بعد اگر دوست نداشتیم برویم سراغ یک رشته دیگر. اما اگر بدانیم که ۳۰ یا ۴۰سال عمر مفید کاری داریم قضیه فرق می‌کند. به همین‌خاطر حتی به پدر و مادرهای ثروتمند اینطور آموزش داده می شود که اگر میخواهند خلاقیت فرزندشان تقویت شود، امکان خریدن هر وسیله‌ یا رفتن به هر کلاسی را برای آنها فراهم نکنند بلکه باید به او بگویند فرصت برای یکی از این گزینه‌ها هست. ‌اینکه فرزند باید چه چیزی را انتخاب کند و چه چیزی را از دست بدهد، انتخاب کردن را به او یاد می دهد.

منظور از استعداد و استعدادیابی چیست؟
پدر و مادرها خیلی به استعدادیابی علاقه دارند و حاضرند برای آن هزینه کنند اما در نهایت آن را به شغل‌یابی تفسیر می کنند. درحالی که استعداد چیز دیگری است. ما باید بین «شغل»، «دانش»، «مهارت» و «استعداد» تمایز قائل شویم. فرد تا به یک سن خاصی نرسد، اصلا نمی تواند در مورد «شغل» خود تصمیم بگیرد.

همیشه این مثال را برای پدرها و مادرها می زنم که امروز ما شغل‌هایی داریم که ۲۰ سال پیش اصلا معنایی نداشته. روند دنیا خیلی سریع شده و مطمئنا ما نمی توانیم پیش‌بینی کنیم که ۱۰سال بعد چه شغل‌های جدیدی به‌وجود می آید. «دانش» که قاعدتا آموختنی است و از طریق مدرسه و دانشگاه به ما منتقل می شود. بین مهارت و استعداد هم تمایزی وجود دارد؛ «مهارت» با تکرار بهتر می شود. اما «استعداد» به کسب مهارت کمک می کند؛ یعنی ممکن است بدون استعداد، کاری را آنقدر تکرار کنیم که با سختی و زمان زیاد آن را به حد مقبول برسانیم اما اگر استعداد آن کار را داشته باشیم، با انرژی خیلی کمتری می توانیم به آن برسیم. استعدادیابی یعنی پیدا کردن زمینه‌ای که فرزند ما بتواند در آن با صرف کمترین انرژی، جلوتر از بقیه قرار بگیرد.

‌آیا می شود هر کار عجیب و غریبی را که کودک انجام می دهد استعداد به‌حساب آورد؟
من فکر می کنم که ما در عناوین استعدادها هم مشکل داریم. به‌عنوان مثال در دوران کودکی ما، اگر کسی اسباب‌بازی خراب می کرد، می گفتند استعداد مهندسی دارد یا اگر پای قورباغه‌ای را می کند می گفتند استعداد پزشکی دارد. درحالی که هنر یک پزشک جرأت کندن پای یک قورباغه نیست بلکه مهارت اصلی او، هنر حل مسئله است چون پزشک در یک زمان کوتاه بیماری را با یکسری نشانه‌ها و سوابق می بیند. او باید با توجه به این داشته‌ها مسئله‌ای را برای بیمار حل کند. اما وقتی هنر حل مسئله را کنار می گذاریم و فقط هنر خون دیدن را به پزشکی ربط می دهیم کار خراب می شود.

آیا هر توانایی استعداد به‌حساب می آید؟
ما به بعضی از استعدادها خیلی کم توجه می کنیم. مثلا استعداد انجام کار تکراری، ازجمله توانایی هایی است که به آن توجهی نمیشود و اصلا استعداد به‌حساب نمی آید. اما معمولا به‌خاطر نبودن این استعداد در افراد، هزینه زیادی پرداخت می شود.  مثلا مراکز تماسی را درنظر بگیرید که برای رسیدگی به امور مشتریان کار می کنند. اگر بعدازظهر با آنها تماس بگیریم خیلی واضح متوجه می شویم که کارشناس خسته است. اگر کسی این استعداد را داشته باشد که تا آخر وقت همچنان با انرژی ادامه دهد، تحولی که این فرد می‌تواند در گروه ایجاد کند میتواند در حد مدیران ارشد باشد. کسانی که استعداد انجام کار تکراری ندارند بعد از اینکه مدتی کار می کنند، دقتشان کم میشود اما کسانی هستند که استعداد دارند می توانند ساعت ۴بعد از ظهر، با همان انرژی ۸صبح کار کنند و این خیلی مهم است. استعداد برقرار کردن رابطه عمیق نیز از آن استعدادهایی است که به آن توجه نمی شود. اینکه وقتی با کسی ارتباط برقرار می کنیم از او خسته بشویم و بخواهیم سراغ افراد جدیدتری برویم یعنی استعداد برقراری ارتباط عمیق را نداریم. با این اوصاف اگر معلم یا روانکاو شویم به‌خودمان و دیگران ظلم کرده‌ایم. اما ممکن است جراح خوبی شویم چون جراح نیازی ندارد رابطه عمیق برقرار کند.

خیلی از اوقات با وجود اینکه استعداد فرزند مشخص می شود باز هم پدر و مادر راضی نیستند و راه دیگری پیش‌روی او می‌گذارند.
ما اصطلاحی داریم به نام «دیکتاتوری خیرخواهانه»؛‌ اینکه در اصل سلیقه و عقیده خودمان را به فرزندمان تحمیل کنیم مثلا چون عقیده داریم که پازل ،یک اسباب‌بازی مفید برای پرورش خلاقیت فرزندمان است، ترجیح می دهیم انتخاب او را بین ۳تا پازل محدود کنیم؛ این از یک طرف خیرخواهی است چون فکر می کنیم راه رشد فرزندمان همین است و حتی حق انتخاب محدود برای او قائل هستیم اما در اصل دیکتاتوری است چون می خواهیم آن چیزی را انتخاب کند که مدنظر ماست. در استعدادیابی هم گاهی والدین این کار را انجام می دهند؛ از بین ده‌ها عنوان استعدادی که برای فرزندشان شناخته ‌شده، چند عنوان را که مورد علاقه خودشان است برای انتخاب به فرزندشان پیشنهاد می دهند. اما در اصل تمام برنامه‌ها از قبل تعیین شده، که فرزند امسال چه کند، سال بعد چه کند و… این کار در واقع انرژی اشتباه گذاشتن است.

چطور خودمان بفهمیم که استعدادمان در چه کاری بیشتر است؟
در مورد پرورش استعداد بحثی وجود دارد به نام «وضعیت تعلیق ذهنی»؛ کارهایی هستند که وقتی مشغول انجام آنها می شویم گذر زمان را نمی فهمیم؛ مثلا من دارم کتاب می خوانم و با گذشت ۳ساعت تصورم این است که یک ربع گذشته. ما در آن زمینه‌ای استعداد داریم که وقتی به انجام کاری در آن زمینه مشغول هستیم، متوجه گذر زمان نمی شویم. فرد بعدها هم اگر در همان زمینه شغل پیدا کند، متوجه گذر زمان و خستگی نمی شود. سخت نیست که ما بفهمیم فرزندانمان در انجام کدام کار زمان را گم می کنند.

گفتند: آن مرد ماهی گیر است. آن مرد از دریا ماهی میگیرد

گفتند: آن مرد کشاورز است. آن مرد در زمین دانه می کارد

جوانمرد گفت: چه نیکو که آن مرد، ماهی گیر است و از دریا ماهی میگیرد

و چه نیکو که آن مرد، کشاورز است و در زمین دانه می کارد

اما نیکوتر مردی است که از خشکی ماهی میگیرد و دانه اش را در دریا می کارد

و نیکوتر از این دو، کسی است که میتواند از آب، آتش بگیرد

و از زمین، آسمان را برداشت کند

ممکن را به ممکن رساندن کار مردان است

اما کار جوانمردان آن است که ناممکن را ممکن سازند

هزاران معجزه میان آسمان و زمین معطل است

دستی باید، تا معجزه ها را فرود آورد

و آن، دست جوانمرد است

عرفان نظر آهاری

کتاب: جوانمرد، نام دیگر تو

روستای فیلبند یکی از زیبا‌ترین روستا‌های مناطق جنوبی بابل و آمل است که مسیر دسترسی به آن از جاده هراز، 25 کیلومتری جنوب آمل به سمت شرق و به سمت سنگچال جدا می‌ شود.
آب و هوای این روستا به گونه ای است که پیش بینی های هواشناسی در مورد آن اصلا قابل اعتماد نیست و در یک روز ممکن است شاهد چندین پدیده جوی باشید و تنها به فاصله چند ساعت هم برف هم باران و هم آفتاب را ببینید.

فیلبند مرتفع ترین روستای ییلاقی حوزه مركزی مازندران است كه در جنوب بابل در بخش بندپی غربی واقع شده است .ارتفاع آن از سطح دریا حدود 2700 مـــتر است. این روستا بر فراز ابر ها قرار دارد به نحوی كه اغلب روزها ابر ها همچون دریایی آبی و آرام تا بی كرانه ها چشم را می نوازد و خیره می كند اما زمانی هم که ابر و مه وجود نداشته باشد و هوا به طور كامل صاف و آفتابی باشد، می‌توان از این روستا كه در بلندترین نقطه منطقه است به تماشای مناظر اطراف پرداخت كه در نوع خود بسیار لذتبخش است.

فیلبند به بام شرقی مازندران نیز معروف است چرا که این روستا در نزدیکی قله 3392 متری اندوار و حصین‌بن واقع شده و با نقاط همجوار خود بسیار تفاوت ارتفاع دارد. در خط الراس نزدیک به قله اندوار و در ارتفاعات جنوبی فیلبند، امامزاده ‌ای بر تارک خط الراس دیده می ‌شود که به امامزاده قاسم معروف است. بقعه سفیدرنگ امامزاده قاسم در ارتفاع 2500 متری دارای یک دالان است که توسط سایبانی فلزی و شیروانی حفاظت می‌شود.

زمستان در فیلبند زود آغاز می‌شود و دیر به پایان می ‌رسد و می‌توان گفت نزدیک به هفت ماه سال همه جا پوشیده از برف است و سرمای طاقت ‌فرسایی همه جا را فرا می‌گیرد. این روستا در فصل زمستان به دلیل بارش برف و قطع راه‌ های ارتباطی تقریبا بدون سکنه می ‌شود ولی با شروع فصل بهار و جاری شدن جویبار‌ها و رویش گیاهان خوراکی، بار دیگر زندگی و شور و شوق به منطقه بازمی ‌گردد.

جاده فیلبند به سنگچال جاده ای بسیار پر پیچ و خم است که در فاصله 5 کیلومتری این دو روستا اختلاف ارتفاع به 700 متر می رسد. روستای سنگچال نیز زیبایی‌های منحصربه‌ف رد و خاص خود را دارد. منظره سنگچال از جاده منتهی به فیلبند واقعا چشم‌نواز است.

فیلبند از چشمه های کوچک و بزرگ متعددی بهره مند است چشمه کوچک موسوم به لار دارای املاح معدنی فراوانی است که برای درمان درد کلیه مفید است. گفته می شود که وجود فلوئور کافی در آب چشمه های این منطقه در استخوان بندی مردمش تاثیر بسزایی گذاشته است.

مسیر دسترسی به روستای فیلبند
برای رسیدن به فیلبند، می‌توانید مسیر 25 كیلومتری آمل ـ هراز را انتخاب كنید كه پس از گذشتن از روستای سنگچال‌ به فیلبند می ‌رسید. 

می گویند یک کارخانه مواد غذایی بزرگ در دنیا است که می‌تواند بخش قابل توجهی از مردم دنیا را تغذیه کند. در ایران هم شعبه دارد. حتی قبل از توافق و با وجود تحریم‌ها. البته تعداد کارگرانش به حدی زیاد است که سهم کمی از محصولات به بیرون از کارخانه فرستاده می‌شود. جز عده‌ی بسیار محدودی، اکثر کارگران، بخشی از محصولات غذایی کارخانه را به عنوان مزد دریافت می‌کنند. 
 
کارخانه تمام ساعت‌های روز و تمام روزهای هفته فعال است. تعطیل و غیرتعطیل ندارد. کارگران هم اعتراض خاصی ندارند. اکثر آنها قراردادی هستند. اما زمانی که به استخدام کارخانه در می‌آمدند، قرارداد خود را نخواندند و صرفاً زیر آخرین جمله را امضا کردند. آخرین جمله قراردادشان این بود: همه جملات دیگر این قرارداد را خوانده‌ام و از امضای آن رضایت کامل دارم. 
 
در این صنعت، رسم بر این است که کارگران کارخانه، وسایل کار را خودشان بخرند و همراه بیاورند. کارخانه بودجه‌ای برای این کار در نظر نمی‌گیرد. اما تا به حال شنیده نشده که کارگری در این مورد اعتراض داشته باشد. نه تنها در این مورد، بلکه در مورد نداشتن بیمه و زیاد بودن ساعات اضافه کاری هم اعتراض خاصی وجود ندارد. 

شاید دلیلش این باشد که محیط کارخانه دوست داشتنی و لذت بخش است. اگر گلایه‌ای هست از طرف خانواده‌هاست. پدرها خیلی دوست ندارند فرزندانشان تمام عمر برای این کارخانه کار کنند. زنان دوست ندارند شوهرانشان کارگر تمام وقت این کارخانه‌ها باشند. بچه‌ها از اینکه پدر و مادرها، ساعات محدود آزادشان را هم به جای تفریح و گفتگو با آنها، به اضافه کاری در کارخانه اختصاص می‌دهند،‌ ناراحت هستند. 
 
جالب اینجاست که محصولات کارخانه، کیفیت چندان مرغوبی هم ندارند. از شما چه پنهان، بسیاری از کارگران ته مانده غذاهای خودشان را هم دوباره به خط تولید بازمی‌گردانند. شاید به خاطر همین است که راندمان کارخانه بالاست و هزینه‌های تولید آن چندان زیاد نیست. 
 
اخیراً شایع شده که بخش قابل توجهی از کارگران این کارخانه، در شرایط نزدیک به خواب کار می‌کنند. خیلی از آنها در زمان بیداری، حاضر نیستند بپذیرند که از کارگران آن کارخانه هستند. این شایعه از زمانی جدی‌تر شد که خیلی از آنها هم که به کار یدی و باربری در آن کارخانه مشغول هستند، حاضرند با تمام وجود توضیح دهند و دفاع کنند که در آنها به سمت‌های مدیریتی مشغولند! 
 
در این میان، کارخانه‌ها ثروت گسترده‌ای به دست آورده‌اند. کارخانه‌داران که البته از نوابغ صنعت و هوشمندان کسب و کار هستند، چنان در خوشی غرق هستند که هر روز در پی تاسیس یک شعبه‌ی جدیدند. قدرت آنها چنان زیاد شده که با رییس جمهورهای کشورهای مختلف جلسه می‌گذارند و به سادگی تابعیت هیچ دولتی را نمی‌پذیرند. آنها خودشان را فراتر از یک دولت می‌دانند. 
 
شما این کارخانه را خوب می‌شناسید. این کارخانه را می‌توان Content Factory نامید. جایی که مشغول تولید محتواست. حدود یکسال پیش در چنین روزهایی در عصر ایران، مطلبی نوشتم و تحت عنوان عصر محتوا منتشر کردم. نمی‌دانم حرف‌ها و پیش‌بینی‌های آن زمان چقدر جدی گرفته شد، اما حتی آنها که آن زمان هم، شتاب روزافزون آن روند را باور نداشتند، امروز می‌توانند محقق شدن سریع آن را مشاهده کنند. 
 
ما صرفاً مصرف کننده محصولات این کارخانه نیستیم. اکثر ما کارگران آن هم هستیم. هر وقت یک پیام جدید می‌نویسید و منتشر می‌کنید، هر وقت متن یا عکسی را که برایتان جذاب است برای دوستتان هم ارسال می‌کنید یا در یک گروه قرار می‌دهید، در حال تولید محتوا هستید. شاید تنها تفاوت در این است که بعضی از ما از مواد دست اول استفاده می‌کنیم و اکثر ما از مواد مستعمل. اما مهم نیست. تا زمانی که ترافیک عبوری روی موبایلمان وجود دارد و بیت‌ها و بایت‌ها می‌آیند و می‌روند، ما در حال تولید محتوا هستیم. یکی در سرچشمه نشسته و یکی در زیر آبشار و دیگری در مسیر فاضلاب. اما کارکرد یک چیز است: تولید محتوا. 
 
ما گوشت و قند و کالری و نخود و لوبیا را به عنوان غذا و خوراکی می‌شناسیم. مدام مراقب هستیم که چه می‌خوریم. دقت می‌کنیم که سلامت مان در معرض تهدید قرار نگیرد. میزان کالری یک لیوان شیر را می‌دانیم. همینطور یک شیشه نوشابه را. حتی می‌دانیم که برای سوزاندن آن کالری‌ها باید چقدر راه برویم یا شنا کنیم. 
 
اما فراموش می‌کنیم که آنچه می‌خوانیم و می‌شنویم هم غذای فکر ماست. ما که به رژیم غذایی خود حساس هستیم و بسیاری از ما، هر روز آن را زیر نظر داریم، مغز و ذهنمان را به سمت بارش بی پایان محتوا باز کرده‌ایم. موبایل و واتس آپ و وایبر و تلگرام و اینستاگرام را با خودمان حتی به رختخواب هم می‌بریم. صفحه نمایش موبایل، یکی از آخرین چیزهایی است که قبل از خواب می‌بینیم و یکی از نخستین چیزهایی که بعد از بیدار شدن، به آن نگاه می‌کنیم. 
 
فقط یک چیز را فراموش کردیم. غذای فکر تفاوت‌های زیادی با غذای فیزیکی دارد. یکی از این تفاوت‌ها این است که اثرش به سادگی پاک نمی‌شود.
اجازه بدهید یک مثال بزنم. مثالی که آن را دوست دارم و زیاد تکرار می‌کنم: 
 
فرض کنید که در یکی از خیابان‌های تهران، چند رستوران خوب وجود دارد. اسم یکی از این رستوران‌ها هم غروب ایران است! چند دوست، به آنجا می‌روند و شام می‌خورند و وقتی بیرون می‌‌آیند، کنار درب رستوران یکی از آنها می‌افتد و می‌میرد. 
 
یکی از آن دوستان، چنین پیامی را در گروه تلگرام یا وایبر خود منتشر می‌کند: «دوستان عزیزم. امشب شام به رستوران غروب ایران رفته بودیم و بلافاصله بعد از تمام شدن غذا، یکی از دوستانم همان جا افتاد زمین و فوت کرد». 
 
آیا معنای این خبر آن است که غذای آن رستوران کشنده بوده است؟ الزاماً نه. به هر حال هر کدام از ما باید یک جایی بمیریم. همه آنقدر سعادتمند نیستیم که بعد از نماز صبح، در سجاده بمیریم. بعضی باید در دستشویی بمیرند. بعضی قبل از ناهار. بعضی بعد از شام در کنار یک رستوران. 
 
اما قبل از اینکه به این جملات فکر کنید، احتمالاً‌ پیام فوق به دست صدها نفر رسیده است. کافی است یکی از دریافت کنندگان، کمی هم علاقه افراطی به دوستانش داشته باشد و این پیام را با کمی نمک و ادویه و سایر افزودنی‌های در دسترس، ترکیب کند: 
 
«مهم. مهم. لطفاً اطلاع رسانی کنید. رستوران غروب ایران غذای مسموم به مهمان‌ها می‌دهد. یکی از دوستان ما  بلافاصله پس از خوردن غذای آنجا فوت کرد». 
 
من باور دارم که خواننده فهیم عصر ایران، هرگز قربانی چنین ساده‌اندیشی نیست و بعید است تا کنون از این پیام‌های «توجه، توجه» برای دیگران ارسال کرده باشد. اما بیایید کمی با خودمان صادق باشیم: اگر الان با هم به آن خیابان برویم و بخواهیم از میان رستوران‌های موجود یکی را انتخاب کنیم، آیا غروب ایران، انتخاب شما خواهد بود؟ یا اینکه می گویید: می‌دانم که هیچ ربطی ندارد. اما این همه رستوران. خوب یکی دیگر را می‌رویم. حالا چرا روزه‌ی شک دار؟ 
 
هدفم این نیست که گرفتار این مثال شویم و به دنبال مصداق‌ها و استثناء‌های آن بگردیم. هدف این است که به خاطر داشته باشیم که ما اکنون در یک کارخانه بزرگ غیرقابل کنترل، مشغول به کار هستیم. مهم‌ترین ویژگی این کارخانه، ظرفیت تولید بالا و همینطور جابجایی سریع قطعات نیم ساخته در خط تولید است. 
ویژگی دیگر آن این است که در این کارخانه، تقریباً محصول نهایی وجود ندارد. محصولات دست به دست می‌شوند و در میانه خط تولید می‌چرخند. 
 
آیا تا به حال به تسمه نقاله تخلیه چمدان در فرودگاه‌ها دقت کرده‌اید؟ گاهی یک چمدان آبی رنگ بر روی آن می‌ماند و بارها می‌چرخد  و ما متعجب می‌شویم که اخیراً چقدر چمدان آبی زیاد شده است! محتوایی که در شبکه‌های اجتماعی می‌چرخد هم، سرشت و سرنوشت مشابهی دارد. یک پیام مشخص‌ را در طول چند روز، بارها و بارها می‌بینیم و به این نتیجه می‌رسیم که هم مهم است و هم معتبر، که به دغدغه همه تبدیل شده است. غافل از اینکه سرعت بالای گردش محتوا در شبکه‌های اجتماعی و نرم افزارهای پیام رسان، می‌تواند به آنی آشوبی به پا کند که در تصور هیچکس نیست. 
 
بعید است زمانی که ادوارد لورنز برای اولین بار لغت اثر پروانه‌ای را به کار برد، تصویری به شفافی آن چیزی که ما امروز پیش رو داریم، در برابر چشمانش دیده باشد. امروز خوب می‌دانیم که یک پروانه در گوشه‌ فضای مجازی، بال می‌زند و دیر یا زود، تمام فضای دیجیتال گرفتار طوفان می‌شود. از سوی دیگر گاهی فیلی در یک گوشه نعره می‌زند و صدایش به خانه مجاور هم نمی‌رسد. 
 
چنین می‌شود که حجم خبرهای غیرمعتبر در حدی بالا می‌رود که گاهی انکار آن و پاک کردن اثر آن توسط منبع و منشاء خبر هم امکان پذیر نیست. می‌بینیم که بعد از شایعاتی که در مورد خانواده استنفورد و لباس فقیرانه آنها و برخورد بد دانشگاه هاروارد با آنها مطرح می‌شود،دانشگاه استنفورد مظلومانه و آرام، در زیر صفحه ویکی پدیا لینک می‌گذارد که: البته خاندان استنفورد کاملاً ثروتمند بوده‌اند و به نظر نمی‌رسد دلیلی برای پوشیدن لباس فقیرانه و آن شکل از حضور در دانشگاه هاروارد موجود بوده باشد! 
 
انسانها، خبرها و پیام‌ها را نه بر اساس صحت آنها بلکه بر اساس جذابیت آنها نقل می‌کنند و این مهم‌ترین تهدید جدی برای اعتبار پیام‌هاست. بگذریم از اینکه آموزش قطعه قطعه درباره یک موضوع بزرگ، توهم یادگیری بدون یادگیری را به وجود می‌آورد و این توهم می‌تواند بسیار خطرناک باشد. 
 
خواندن تکه تکه پاراگراف‌های یک کتاب، هرگز با خواندن تمام آن کتاب هم ارزش نیست. 
 
امروز هر کسی چند جمله از مارک تواین می‌داند و چند جمله از کنفوسیوس و یکی دو جمله از شوپنهاور و سه چهار جمله از آناگاوالدا. اما حالا فرض کنید که از ما بپرسند که مارک تواین، اگر امروز این مطلب را می‌خواند، چه کامنتی زیرش می‌گذاشت؟ شوپنهاور اگر امروز این مسئله اجتماعی را می‌دید، نظری داشت یا خیر؟ کنفوسیوس در چه بستری رشد کرد که به آن تفکر رسید؟ 
 
اکثر ما ساکت خواهیم ماند. یادگیری کلام بزرگان، فراگیری مدل ذهنی آنهاست. دیدن نقاط قوت آنها و توجه کردن به نقاط ضعفشان و شناختن بستری که در آن رشد کرده‌اند. جز این هر چه هست، محفوظات است و محفوظات اگر قرار بود به کار آید، سالها حفظ کردن همه چیز در مدرسه، برای ما سرنوشت بهتری را رقم می‌زد. 
 
امروز به اندازه گذشته فرصت مطالعه نیست و مطالعات اکثر ما به همین محتوایی که در شبکه‌های مجازی می‌چرخد محدود شده است. کم نیستند کسانی که اگر آنها درباره اگزوپری بپرسی، فقط جمله گل و روباه و اهلی کردن را از او به خاطر دارند و احتمالاً فکر می‌کنند که بعد از قطع شدن رابطه عاطفی او با نامزدش،‌ این جمله را نوشته! چون اگزوپری امروز، صرفاً داروی روابط رها شده است. وقتی دیگر جواب من را ندادی، در اینستاگرام یک گل می‌گذارم و می‌نویسم: هر کس در برابر چیزی که اهلی کرده مسئول است! 
 
اگزوپری که در کنار شازده کوچولو، خلبان جنگ را نوشت، او که زمین انسانها را نوشت، او که از دغدغه‌هایش برای صلح گفت. او که بخش عمده یادداشت‌هایش را در کابین هواپیمای جنگی‌اش قبل از پروازهای شناسایی نوشت و گریست، در ازدحام خیابان‌های دیجیتال ما گم شده است و زیر دست و پای ما له می‌شود. 
 
در این میان، برنده‌ترین دسته، کارخانه‌ دارها هستند. آنهایی که مدیریت Content Factory را بر عهده دارند. اریک اشمیت از گوگل، خودش را در فهرست قدرتمندان جهان در کنار رییس‌ جمهورهای بزرگ می‌بیند و زاکربرگ در کنار سران کشورهای صنعتی،‌ سخنرانی می‌کند و به آنها وعده گسترش دموکراسی و توسعه اقتصادی می‌دهد. الون ماسک، خودروهای برقی‌اش را می‌سازد و سفینه‌ی فضایی‌اش را به هوا پرتاب می‌کند و کوین سیستروم، با هیجان در مورد اینکه سلیقه مردم از خواندن متن به دیدن تصویر تغییر کرده ابراز خوشحالی می‌کند. 
 
دسته دوم برندگان هم شرکت‌هایی هستند که بستر ارتباط را فراهم می‌کنند. درست مانند کسی که آب و برق یک کارخانه را تامین می‌کند. هر چیزی که باعث ایجاد ترافیک بشود خوب است. بایت‌ها باید مگابایت بشوند و مگابایت‌ها به گیگابایت تبدیل شوند. سرانه مصرف باید بالا برود:متن خوب نیست!حجم هر صد کلمه به زحمت به یک کیلوبایت می‌رسد. عکس خوب است! در کمترین حجم‌ها هم به سادگی به صد یا دویست کیلوبایت می‌رسد. فیلم که رویایی است! تحت هیچ شرایطی کمتر از چند مگابایت نخواهد شد. 
 
ابزارفروش‌ها هم لذت خودشان را می‌برند. هر سال محصولات جدید و به قول خودشان پرچمدارهای جدید را معرفی می‌کنند. گاهی چنان شتابزده در پی معرفی محصولات جدید هستند، که مصرف کنندگان می‌بینند محصول جدید تفاوت جدی با محصول قبلی ندارد! 
 
اما اگر فکر می‌کنید که در اینجا می‌خواهم بگویم بیایید شبکه‌های اجتماعی را تحریم کنیم، بیایید تلگرام را پاک کنیم، بیایید وایبر را ببندیم، بیایید اینستاگرام را ترک کنیم، در اشتباهید. طبیعتاً به عنوان کسی که به حوزه محتوا علاقمند است، از این روند جدید هیجان زده و خوشحالم. 
 
باور دارم که با کمی دقت و تلاش، ما هم می‌توانیم به عنوان استفاده کنندگان، سومین دسته‌ای باشیم که در این بازی برنده می‌شویم. 
 
یکسال پیش در چنین روزهایی بود که با ذوق و شوق در عصر ایران درباره عصر محتوا به عنوان یک فرصت تاریخی نوشتم و امروز می‌دانیم که بیش از ده میلیون ایرانی با گوشی‌های هوشمند خود به شغل تولید محتوا مشغول هستند و شغل فیزیکی بسیاری از آنها، اولویت دوم آنهاست. شاید بسیاری از ما چون برای این شغل حقوق نمی‌گیریم، آن را شغل حساب نکنیم. اما کافی است به آمارهایی که در مورد ساعات کار مفید ما ارائه می‌شود نگاه کنیم و آن را با ساعاتی که در اینستاگرام و تلگرام و سایر ابزارها و شبکه‌های اجتماعی می‌گذرانیم مقایسه کنیم. 
 
قطعاً ابزارهای دیجیتال می‌توانند فرصتی بزرگ و تاریخی برای لذت بردن بیشتر، خوشحال تر بودن، توسعه عادلانه فرصت‌ها، یادگیری بهتر و کیفیت بالاتر زندگی باشند. کافی است کارگرانی که در این کارخانه، درخواب راه می‌روند و کار می‌کنند، بیدار شوند. ببینند که چه می‌خورند و چه می‌نوشند و چه تولید می‌کنند.  پس از آن، این کارخانه را ترک نکنند. بلکه بمانند و کیفیت کار خود و محصولاتشان را بالا ببرند.
اگر چنین نکنند، قاعدتاً ابزارهای جدید هم به انبوه ابزارهای قدیمی خواهد پیوست که بدون شناخت فرهنگ و مدل ذهنی، آنها را در اختیار گرفتیم و نه تنها مشکلی را حل نکردند، بلکه مشکلی به مشکلات قبلی افزودند. 

پی نوشت: شاید انتشار چنین مطلبی در عصر ایران، در میان انبوه مشکلات و دغدغه‌هایی که هر روز گرفتار آن هستیم، منطقی به نظر نرسد و کام شما را شیرین نکرده باشد. از این جهت عذر می‌خواهم. شاید هم دوستان عزیز و خوانندگان عصر ایران، ناله و نفرین زیاد نثار من نکردند و جرات کردم در ادامه، در مورد اعتبارسنجی محتوا، کسب درآمد از شبکه های اجتماعی، برندسازی در آنها، زباله گردی در فضای دیجیتال و مطالب مشابه، بیشتر نوشتم.

دوره MBA آنلاین در سایت متمم: با بهره مندی از منابع روز دنیا 
رادیو مذاکره: فایلهای صوتی رایگان آموزشی ارتباطات و مذاکره 
رادیو متمم: فایلهای صوتی رایگان برای توسعه مهارتهای ما

پروفسور محمود سریع القلم استاد علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی و نویسنده کتاب “ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﮕﯽ اﯾﺮان” سی ویژگی یک دوستی مطلوب را اینگونه بیان میکند:



 ۱- انتظارات خود را به حداقل برساند و اگر می تواند صفر کند.

۲- ضرورتاً هر آنچه را که متوجه می شود به زبان نیاورد.

۳- تا اجازه دوست را نداشته باشد، موردی از او را با کسی در میان نگذارد.

۴- از موفقیت او به طور واقعی خرسند باشد.

۵- فقط “نشنود” بلکه به او گوش کند.

۶- در هیچ شرایطی، پشت سر او صحبت نکند.

۷- با او هم بخندد، هم گریه کند.

۸- مرتب از وجود او و ویژگی‌های مثبت او، قدردانی کند.

۹- اگر گله‌ای از او دارد، مدتها صبر کند تا شرایط مناسب حل و فصل آن فراهم آید.

۱۰- یادداشتی که بر روی هدیه می گذارد، از خود هدیه مهم تر است.

۱۱- تا می تواند احترام او را در جمع حفظ کند.

۱۲- بعضاً با خاموشی و سکوت، با او صحبت کند.

۱۳- از عذر می‌خواهم فراوان استفاده کند.

۱۴- اگر بدی دید، گذشت کند.

۱۵- اگر بدی‌ها ادامه پیدا کرد، آن شخص دیگر دوست نیست.

۱۶- تا می‌تواند زبان خود را کنترل کند: زخم زبان به سختی فراموش می‌شود.

۱۷- از سِرّ دوست مراقبت کند.

۱۸- در رفتار و واکنش، قابل پیش‌بینی باشد.

۱۹- پی‌آمد‌های احتمالی هر سخن و رفتاری را قبلاً مطالعه و محاسبه کند.

۲۰- به دوستی، درازمدت نگاه کند تا همیشه محبت و خویشتنداری کند.

۲۱- برای موفقیت او قدم بردارد.

۲۲- وقتی موردی روشن نیست، اول بپرسد بعد قضاوت کند.

۲۳- در اوج عصبانیت، الفاظ و ادبیات مؤدبانه استفاده کند.

۲۴- از ادب و تربیت دوست سوء استفاده نکند.

۲۵- اگر قراراست داستانی را بگوید، همه را بگوید، ۲۰ درصد آنرا مخفی نکند.

۲۶- تاریخ تولد او را بداند و حداقل یادداشتی ماندنی بفرستد.

۲۷- به خاطر پول بیشتر و موقعیت بهتر، به او خیانت نکند.

۲۸- برای گوشزد کردن موردی، اگر لازم باشد پنج سال صبر کند.

۲۹- هوش و تشخیص او را دستکم نگیرد.

۳۰- دوستی مانند کتاب است: سالها طول میکشد تا نوشته شود ولی در عرض چند ثانیه با یک کبریت می سوزد

سوالات متداول کاربران آنلاین

هر آنچه باید از تسه ها بدانیم
با سلام خدمت کاربران گرامی تحلیلها

در این مطلب تصمیم داریم تا در رابطه با اوراق تسهیلات مسکن با نماد تسه مطالب آموزشی ای را خدمت شما مطرح نماییم تا کاربرانی که تصمیم به دریافت وام خرید مسکن و یا جعاله(تعمیر واحد مسکونی) را دارند و همچنین افرادی که قصد خرید این اوراق را به منظور کسب سود خرید و فروش دارند با آگاهی کامل تصمیمات خود را گرفته و دچار اشتباه و ضرر و زیان نگردند.

آن سالها (اواخر دهه 40 خورشیدی) که سفر به عربستان از سفر به آمریکا هم دشوارتر بود
و “حاجی شدن” مثل این روزها مد نبود، او به خاطر اعتقادات مذهبی اش حاجی شده بود.
آقای مدیرعامل، عادت داشت گاهی به کارخانه سر می زد و کارها را از نزدیک سرک می کشید.
در یکی از همین بازدیدها، زمانی که سر ظهر در حیاط کارخانه قدم می زد، کارگری را دید
که به جای حضور در بوفه، گوشه ای نشسته و مشغول خوردن “نان و پنیر و انگور” است.
نزدیک شد و علت این کار را از او پرسید:
- چرا بوفه نمی روی؟
- غذای کارخانه 12 ریال است؛ نان و پنیر ارزانتر در می آید!
اینطوری چیزی برای خانواده ام جمع می کنم.
مدیر با شنیدن این سخنان دچار بهت شده بود؛
همیشه در مقابل کارمندانش و کسانی که از کار او امرار معاش می کردند، احساس مسوولیت می کرد.
قبلا هم این احساس مسوولیت را ثابت کرده بود؛ زمانی که دستور داد برای نخستین بار در تاریخ شرکت ها و موسسه های خصوصی ایران، شرکت او برای همه کارمندانش خانه بسازد و با وام های بلندمدت در اختیارشان قرار دهد (مجتمع آپارتمانی معروف به 16 دستگاه).
مدیرعامل در حالیکه سرش را به زیر انداخته بود، لبخندی زد و از کارگر دور شد.
از هفته بعد، به دستور مدیرعامل، غذای کارگران در کارخانه های وابسته به شرکت او، رایگان شد.
نام این مرد “حاج محمود خیامی” و شرکت او ایران ناسیونال سابق یا همان “ایران خودرو” بود.
احمد و محمود خیامی به همراه خواهرشان، کارگاه مونتاژ خودروی ایران را سال 1341 تاسیس کرده بودند.
زمانی که شرکت آنها با تشکیلات جدید و نام رسمی “ایران ناسیونال” در سال 1346 و با سرمایه 40 میلیون تومان ثبت شد، تنها می توانست روزانه 10 خودروی سبک و 7 خودروی سنگین (اتوبوس و کامیون بنز) تولید کند.
هفت سال بعد، ایران خودرو با افتخار اعلام کرد که سرمایه شرکت در همین مدت کوتاه، بیش از 12 برابر شده و ایران ناسیونال از نظر کیفیت و کمیت تولید، در ردیف بزرگترین خودروسازان آسیا قرار گرفته است.
پس از آن، در سال 1352، ایران ناسیونال اعلام کرد که خودکفایی در تولید قطعات یدکی را در راس برنامه هایش قرار داده است.
بدین ترتیب، در همین سال، شرکت های بلبرینگ، پیستون و ایدم تبریز، شرکت ریخته گری، شرکت رضای مشهد و… توسط این کمپانی تاسیس شد.
در همین سالها، حاج محمود خیامی با کمک گروهی دیگر از سرمایه داران ایران،
بانک صنعت و معدن و فروشگاه های زنجیره ای کوروش را نیز بنیان نهاد.

سال 1356، ایران ناسیونال اعلام کرد که می خواهد “پیکان” را از خط تولیدش خارج کند، و
با شرکت پژو وارد شراکت جهانی شود و تولیداتش را به کشورهای دیگر صادر کند.
ایشان پس از انقلاب و خروج از ایران
اگر فکر می کنید به آخر داستان یکی از بزرگترین کار آفرینان خوش فکر ایرانی رسیده اید، باید بگویم که داستان تازه شروع شده است!
حاج محمود خیامی به دلیل سابقه خوبی که در همکاری با شرکت مرسدس بنز آلمان داشت،
از این شرکت اعتبار گرفت و در خارج از ایران، کارش را به عنوان فروشنده از صفر آغاز کرد.
به دلیل نبوغ اقتصادی که داشت،این بار هم موفق شد
و اکنون خانواده او، یکی از نمایندگی های فروش مرسدس در انگلیس و آمریکا را دارد.

حاج محمود اعتقاداتی داشت که آنها را تحت تاثیر پول و قدرت قرار نمی داد.
برای همین، زمانی که تمام اموالش را از او گرفتند و از کشور اخراجش کردند،
باز هم بر سر اعتقاداتش باقی ماند.
او با ثروتی که از فروش “مرسدس” در آمریکا به دست آورد، شروع به ساخت مدرسه در مناطق روستایی استان خود (خراسان) کرد و آنقدر به این کار ادامه داد تا به یکی از بزرگترین مدرسه سازان تاریخ کشور تبدیل شد.
خیامی در سالهای گذشته نه‌تنها 110 مدرسه به نام امام علی(ع) در روستاهای استان خراسان ساخته است، بلکه هشت مجموعه بزرگ آموزشی نیز به نام ثامن‌الائمه (ع) در مشهد احداث کرده است.
خیامی ساخت هجده مجموعه کار و دانش را در استان خراسان به پایان رسانده که هجده میلیارد تومان هزینه دربرداشته است.
خیامی بخشی از ثروت خود در انگلستان را نیز صرف برگزاری همایش هایی برای گفتگو میان پیروان اسلام و مسیحیت کرده است
و بخش دیگری از ثروت خیامی به خرید اشیای عتیقه ایرانی در حراجی های بین المللی اختصاص یافته و بالاخره او، اکنون یکی از یاری رسانان به برنامه های فرهنگی ایرانیان در خارج از کشور است.